Διαχείριση συγκρούσεων μεταξύ των κυβερνητικών ιατρικών λειτουργών στο χώρο της υγείας.

Abstract

Εισαγωγή: Τα κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα καθώς και οι έτεροι Οργανισμοί Υγείας αποτελούν στρεσογόνα εργασιακά περιβάλλοντα με μεγάλο φόρτο εργασίας. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο οι εργασιακές συγκρούσεις βρίσκουν σ’ αυτά εύφορο έδαφος ανάπτυξης. Οι εργαζόμενοι εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους έναντι του συγκρουσιακού περιβάλλοντος, καθώς διαταράσσεται η αρμονική συνεργασία μεταξύ τους πράγμα που τελικά έχει αρνητικό αντίκτυπο στην παροχή και στο βαθμό ποιότητας φροντίδας υγείας. Σκοπός: Η συγκεκριμένη διατριβή αφορά στη διερεύνηση της διαχείρισης συγκρούσεων μεταξύ του ιατρικού προσωπικού στα κρατικά νοσηλευτήρια. Εξετάσθηκε με ποια άτομα συγκρούονται συνήθως οι ιατροί, πως και γιατί αντιδρούν σε ενδεχόμενη σύγκρουση, ποιες οι κύριες αιτίες των συγκρούσεων και πως αυτές επιλύονται. Επιπρόσθετα εξετάζεται αν υπάρχουν διαφορές μεταξύ νοσηλευτικών ιδρυμάτων ή μεταξύ ιατρικών ειδικοτήτων ή μεταξύ επαγγελματικών βαθμίδων. Ειδική μνεία γίνεται στο ρόλο της συναισθηματικής νοημοσύνης στη διαχείριση των συγκρούσεων στα κρατικά νοσηλευτήρια της Κύπρου. Μεθοδολογία: Πραγματοποιήθηκε συγχρονική́ μελέτη το Φεβρουάριο του 2023 μεταξύ των μελών του Οργανισμού Κρατικών Υπηρεσιών Υγείας και της Παγκύπριας Συντεχνίας Κυβερνητικών Ιατρών. Για τη δειγματοληψία χρησιμοποιήθηκε ένα ενιαίο ερωτηματολόγιο τριών μερών. Το πρώτο μέρος αποτελείται από δημογραφικά́ και επαγγελματικά́ χαρακτηριστικά́ των συμμετεχόντων ιατρικών λειτουργών στην έρευνα, το δεύτερο μέρος ασχολείται με τη διαχείριση των συγκρούσεων και το τρίτο μέρος εξέτασε το ρόλο της συναισθηματικής νοημοσύνης. Η ανάλυση των δεδομένων έγινε με τη χρήση του στατιστικού́ πακέτου IBM SPSS Statistics version 29.0.0.0 (241). Η στατιστική́ σημαντικότητα ορίστηκε ως p<0,05. Αποτελέσματα: Στην ερευνά συμμετείχαν 103 άτομα, οριακά περισσότεροι ήταν οι άντρες (53.4%), με εργασιακή εμπειρία μεγαλύτερη των 15 ετών (43,7%) και αορίστου χρόνου θέση εργασίας (55.3%). Το 79.6%% του δείγματος βρέθηκε να είναι πιθανό να συγκρουστεί με συνάδελφο, το 52.3% με ιατρό ίδιας ειδικότητας και το 23.3% με ίδιας και άλλης ειδικότητας, ίδιου και άλλου νοσοκομείου. Ως τρόπο αντίδρασης στη σύγκρουση, το 31,1% επέλεξαν την διαπραγμάτευση και μόλις 4 άτομα τη διαμεσολάβηση, από τα οποία 75% δήλωσαν ότι για διαμεσολαβητή θα επέλεγαν τον προϊστάμενό τους. Τα άτομα, που βρέθηκε να έχουν καλύτερη επίγνωση των συναισθημάτων τους, ήταν αυτά που επέλεξαν το συμβιβασμό, ενώ μεταξύ των ατόμων που δήλωσαν ότι δεν ξέρουν τα συναισθήματά τους ήταν αυτά που επέλεξαν τη διαμεσολάβηση. Συμπεράσματα: Η καλλιέργεια ενός περιβάλλοντος δικαιοσύνης και συνεργασίας στους χώρους της υγείας είναι απαραίτητη και προϋποθέτει τη διευθέτηση των συγκρούσεων με το βέλτιστο τρόπο. Σε ένα εργασιακό περιβάλλον όπως αυτό των νοσοκομείων είναι αναγκαία η μετάδοση της κουλτούρας του ομαδικού πνεύματος και της συνεργασίας. Στην μετάδοση αυτού του κλίματος πρωταρχικό ρόλο παίζουν τα διοικητικά στελέχη μέσα από τη στάση τους αλλά και από τις πράξεις τους. Θα πρέπει να οργανώνονται επομένως εκπαιδευτικές δράσεις αναφορικά με τη βελτίωση της επικοινωνίας, την καλλιέργεια της συναισθηματικής νοημοσύνης και τις τεχνικές διαχείρισης των συγκρούσεων.