Στρατηγικές απολογίας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης

Abstract

Στην παρούσα εργασία μελετάται η απολογία στον πολιτικό λόγο του ελληνικού πολιτικού προσωπικού για την ελληνική οικονομική κρίση. Συγκεκριμένα εξετάζεται η χρήση στρατηγικών απολογίας από τέσσερις έλληνες πολιτικούς σε συνεντεύξεις που παραχώρησαν σε διεθνή Μέσα την περίοδο 2009-2016.

Διερευνάται η Απολογία, ως είδος της ρητορικής και ως έκφραση ειλικρινούς συγγνώμης. Επίσης μελετάται η λειτουργία της ως αυτό-υπεράσπιση - επανόρθωση της εικόνας στα πλαίσια της διαχείρισης μίας κρίσης ή στα πλαίσια χάραξης μίας πολιτικής καμπάνιας. Δύο διαφορετικές ανταγωνιστικές λειτουργίες , (α) η λογική της διεθνούς πολιτικής επικοινωνίας με στόχο την επανόρθωση της εικόνας της Ελλάδας για το διεθνές κοινό (β) η λογική του κόμματος σε εθνικό επίπεδο με στόχο την επανόρθωση του πολιτικού προσώπου ή του πολιτικού κόμματός του. Αμφότερες περιλαμβάνουν την άρνηση των κατηγοριών, τη διαχείριση του παιγνίου απόδοσης ευθυνών και την αποκατάσταση της εικόνας μέσω των στρατηγικών απολογίας. Ποια από τις δύο λειτουργίες διαπιστώνεται σε κάθε περίπτωση; Πώς επιδρούν οι ανωτέρω λειτουργίες στην επιλογή των στρατηγικών απολογίας και ποιο είναι το αποτέλεσμα για την ανάταξη της εικόνας της Ελλάδας;

Τα ανωτέρω δεδομένα συνθέτουν ερωτήματα και υποθέσεις εργασίας τα οποία απαντώνται κατόπιν ανάλυσης περιεχομένου των συνεντεύξεων του Παπανδρέου, του Τσίπρα, του Βαρουφάκη και του Σαμαρά σε διεθνή ψηφιακά , ραδιοτηλεοπτικά Μέσα και στον διεθνή τύπο. Τα ανωτέρω πολιτικά πρόσωπα διετέλεσαν μέλη Κυβερνήσεων κατά την κρίσιμη εξεταζόμενη χρονική περίοδο. Επίσης, προέρχονται από διαφορετικό πολιτικό κόμμα και ιδεολογικό χώρο. Ως εκ τούτου αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό και επαρκές δείγμα ανάλυσης. Οι συνεντεύξεις κωδικοποιούνται σε μία κλείδα παρατηρήσεων σε επίπεδο ερώτησης- απάντησης. Ενδεικτικά, αναλύονται τα είδη, η συχνότητα χρήσης και οι συσχετισμοί των στρατηγικών απολογίας. Τέλος ερευνάται η επανόρθωση εικόνας σε επίπεδο προσώπου, κόμματος, χώρας, οι τάσεις προτίμησης ορισμένων στρατηγικών από συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα προς συγκεκριμένα Μέσα ενημέρωσης με κριτήριο -την συγγενή ή αντίθετη- πολιτική ιδεολογία ή τις σχέσεις του πολιτικού προσώπου και της Ελλάδας με τη χώρα- έδρα του Μέσου ενημέρωσης.