Τρωάδες. Η κατά Τερζόπουλο εκδοχή.
Επιτομή
Η γέννηση της τραγωδίας τον 5ο αιώνα π.Χ. αποτέλεσε ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της Δημοκρατικής Αθήνας. Μέσα από τους μύθους αναδύθηκαν αρχέτυπα και σύμβολα τα οποία συνιστούσαν πρότυπα συνειδητότητας που λειτούργησαν ως εργαλεία αναζήτησης του
Είναι, ανάδειξης πανανθρώπινων αξιών αλλά και ως μέσα για την κατανόηση του κόσμου. Τους μύθους των αρχαίων ποιητών, επαναπροσέγγισαν συγγραφείς και δημιουργοί μεταγενέστερων ιστορικών περιόδων μέχρι και σήμερα. Οι Τρωάδες του Ευριπίδη είναι ένα
έργο που αποτελεί από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα σημείο αναφοράς όπου υπάρχει εστία πολέμου με ολέθριες συνέπειες, για ανθρώπους, πατρίδες, αξίες και θεσμούς.
Στόχος της παρούσας διατριβής είναι να εξεταστεί η σκηνοθετική προσέγγιση του Θεόδωρου Τερζόπουλου στις Τρωάδες του Ευριπίδη το πώς προσδιορίζει το «εγώ» ενώπιον του «άλλου», το ζήτημα της ταυτότητας του υποκειμένου, της διαφοράς και συνεπώς της «ετερότητας» σε
συνθήκες πολέμου και αιχμαλωσίας. Θα εξεταστεί κατά πόσο η οπτική του Τερζόπουλου καταφέρνει να παρουσιάσει με τρόπο διαφορετικό τις Τρωάδες από μια κλασική/συμβατική παράσταση. Πώς καταφέρνει ο σκηνοθέτης να αναδείξει και να φωτίσει τα διαχρονικά ζητήματα, όπως αυτό της ελευθερίας, της αιχμαλωσίας, της μετανάστευσης, των αγνοουμένων, αλλά και τη θέση της γυναίκας σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Πώς μπορούν να ενταχθούν αυτά τα ζητήματα στην προβληματική της σύγχρονης πραγματικότητας, καθιστώντας έτσι το έργο άμεσα και ρεαλιστικά αντιληπτό στα μάτια του σημερινού θεατή;