| dc.contributor.advisor | Πετρίδης, Αντώνης | |
| dc.contributor.author | Αδάμου, Αδάμος | |
| dc.contributor.other | Adamou, Adamos | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2023-09-04T09:35:22Z | |
| dc.date.available | 2023-09-04T09:35:22Z | |
| dc.date.copyright | 2023-09-04 | |
| dc.date.issued | 2023-04 | |
| dc.identifier.other | ΕΛΛ/2023/00001 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/5692 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Η παρούσα πτυχιακή εργασία εξετάζει την τραγωδία του Αισχύλου Πέρσες. Οι Πέρσες, έργο που διδάχθηκε το 472 π.Χ., αποτελούν τη μοναδική σωζόμενη τραγωδία που αντλεί το θέμα της από τη σύγχρονη ιστορία. Αναφέρεται στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, μια μάχη μεταξύ Ελλήνων και Περσών, που έλαβε χώρα μερικά μόλις χρόνια πριν, το 480 π.Χ. Ο Αισχύλος, εκτός από δημιουργός του έργου, υπήρξε και ένας από τους ζωντανούς μάρτυρες αυτής της καταστροφικής ήττας της πάλαι ποτέ παντοδύναμης αλλά και αλαζονικής περσικής αυτοκρατορίας.
Όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης στο Περί Ποιητικής (1451b5-14), «φιλοσοφώτερον καὶ σπουδαιότερον ποίησις ἱστορίας ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ ποίησις μᾶλλον τὰ καθόλου, ἡ δ᾽ ἱστορία τὰ καθ᾽ ἕκαστον λέγει». Η ποίηση λοιπόν, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί κάτι πέραν της ιστορίας, κάτι καθολικότερο και φιλοσοφικότερο. Αυτό είναι που κάνει τον ποιητή-καλλιτέχνη να φλερτάρει με τον μύθο. Ο σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιάσει τον τρόπο με τον οποίο στους Πέρσες του Αισχύλου η ιστορία μυθοποιείται, δηλαδή προσκτάται διαστάσεις πέρα από τις ρεαλιστικές και καθίσταται διδακτικό παράδειγμα, που θέτει ζητήματα όπως τα ανθρώπινα όρια και η σχέση ανθρώπων και θεών, τα οποία αφενός δοξολογούν το ελληνικό επίτευγμα στη Σαλαμίνα, αφετέρου προειδοποιούν ότι η οίηση και η ὕβρις είναι ενδημικές ασθένειες του ανθρώπου, όχι ίδιον των βάρβαρων Περσών και μόνο.
Οι Πέρσες δεν είναι ένα τραγικό δράμα που ακολουθεί τα πρότυπα του είδους. Σύμφωνα με τους μελετητές, πρόκειται για έργο τέχνης το οποίο δίνει έμφαση στο συναίσθημα παρά στην πλοκή. Το έργο διαδραματίζεται κατά την περίοδο που βασιλιάς της περσικής αυτοκρατορίας ήταν ο Ξέρξης, ο γιος του Δαρείου. Ο νέος βασιλιάς αποτελεί το συνεκτικό στοιχείο της τραγωδίας αυτής. Ο εν λόγω χαρακτήρας είναι το κύριο δραματουργικό εργαλείο με το οποίο ο Αισχύλος μυθοποιεί τα Μηδικά. Παρόλο που αναφορές στο πρόσωπο του Ξέρξη εντοπίζονται σε όλο το έργο, εν τούτοις ο ίδιος δεν εμφανίζεται επί σκηνής παρά μόνο στο τελευταίο μέρος. Ο Αισχύλος τοποθετεί αυτόν τον πολυσχιδή αλλά παρορμητικό και ανώριμο ήρωα παντού, σε κάθε πράξη του έργου, έστω και εν τη απουσία του. Ο αισχύλειος Ξέρξης δεν οδηγήθηκε στον πόλεμο κατά της Ελλάδας μόνο για την επέκταση της περσικής αυτοκρατορίας. Αντιθέτως, τα κίνητρά του ήταν πολύ πιο βαθιά και περίπλοκα. Μέσα σε αυτά κρύβονταν ηθικές, πολιτικές αλλά και μεταφυσικές σκοπιμότητες. Γι’ αυτό και στο μεγαλύτερο μέρος του έργου, οι σκέψεις και οι πράξεις του βασιλιά αποκωδικοποιούνται μέσα από τους χαρακτήρες του Χορού, της μητέρας του, του Αγγελιοφόρου και του νεκρού του πατέρα Δαρείου, που επιστρέφει στον πάνω κόσμο ως εἴδωλον από τον Άδη. Σκοπός του ποιητή είναι να τονίσει ότι ο τραγικός ήρωάς του εκπροσωπεί τις δυνάμεις του Χάους και της Βίας, ότι μέσα από τις πράξεις του διαπράττει μια μεγάλη ὕβριν. Η εξουσία, η δύναμη και οι πράξεις του τον τοποθετούν πέραν του ανθρώπινου, σε ένα επίπεδο μυθικό, μετατρέποντας έτσι την ιστορία σε Μύθο και, βέβαια, σε Τραγωδία. Οι καταστάσεις έκαναν τον νέο βασιλιά να ξεφύγει από το ανθρώπινο μέτρο. Η κατάληξή του όμως απέδειξε ότι ακόμα και ο ηγεμόνας μιας αχανούς αυτοκρατορίας ήταν τελικά ένα βαθιά ανθρώπινο πλάσμα. Το ζητούμενο της εργασίας είναι να δείξει πώς κατάφερε ο ποιητής να μετατρέψει έναν αλαζονικό τύραννο, που «μηχαναῖς ἔζευξεν Ἕλλης πορθμόν, ὥστ᾽ ἔχειν πόρον», σε τραγικό ήρωα που εμπνέει τον φόβον και τον ἔλεον. | el_GR |
| dc.format.extent | 34 σ. ; 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.publisher | Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/openAccess | el_GR |
| dc.subject | Αισχύλος,524-456 π.Χ. -- Πέρσαι | el_GR |
| dc.title | Η τραγωδία του Αισχύλου Πέρσες (472 π.Χ.): Η ιστορία, ο μύθος και το τραγικό πρόσωπο του Ξέρξη. | el_GR |
| dc.type | Πτυχιακή Εργασία | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The present thesis examines the tragedy of Aeschylus Persae. Persae, a work ‘taught’ (i.e., staged) in 472 BC, is the only surviving tragedy that draws its theme from contemporary history. It refers to the naval battle of Salamis, a battle between the Greeks and the Persians, which took place just a few years earlier, in 480 BC. Aeschylus, in addition to being the author of the work, was also one of the living witnesses of this catastrophic defeat of the once all-powerful but arrogant Persian empire.
As Aristotle mentions in his work Poetics (1451b5-14): "poetry is more philosophical and more elevated than history, since poetry relates more of the universal, while history relates particulars" (tr. Stephen Halliwell). Therefore, poetry had always been something beyond history, more universal and philosophical. This is what enables the poet-artist to flirt with myth. The purpose of this thesis is to present the way in which, in Aeschylus' Persae, history is mythicised, thereby acquiring dimensions beyond the realistic ones and becoming an instructive example that broaches issues such as the human limits and the relationship between humans and gods, which on the one hand glorify the Greek achievement in Salamis and on the other, warn that blasphemy and hybris are endemic diseases of man and not the exclusive traits of barbarians like the Persians.
Persae is not a tragic drama that follows the standards of the genre. According to scholars, it is a work of art that emphasizes emotion rather than the plot. The play takes place during the period when Xerxes, the son of Darius, was the king of the Persian Empire. The new king is the element that holds the plot of this tragedy together. The character in question is the main dramatic device which Aeschylus uses to mythologize the Persian Wars (Medika). Although references to Xerxes are found throughout the play, he does not appear on stage until the last part. Aeschylus places this versatile but impulsive and immature hero everywhere, in every act of the play, even in his absence. Aeschylus’ Xerxes was not led to the war against Greece only to expand the Persian Empire. On the contrary, his motives were much deeper and more complex. Moral, political as well as metaphysical expedients were hidden within them. For this reason, and in the greater part of the play, the king's thoughts and actions are decoded through the characters of the Chorus, his mother, the Messenger and his dead father, Darius, who returns to the upper world as an eidolon from Hades. The purpose of the poet is to emphasize that his tragic hero represents the forces of Chaos and Violence, that through his actions, he commits a great hybris. His authority, power and actions place him beyond the human on a mythical level, thus turning history into Myth and, of course, into a Tragedy. Circumstances led the new king to exceed the limits of man. But his end proved that even the ruler of a vast empire was ultimately a deeply human creature. The goal of this thesis is to show how the poet managed to transform an arrogant tyrant, who “achieved the bridging of Hellespont, so as to create a passage”, into a tragic hero who inspires φόβος and ἔλεος (fear and compassion). | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
