| dc.contributor.advisor | Σιδηροπούλου, Αύρα | |
| dc.contributor.author | Κόλλια, Ιωάννα | |
| dc.contributor.other | Kollia, Ioanna | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2021-08-30T08:21:01Z | |
| dc.date.available | 2021-08-30T08:21:01Z | |
| dc.date.copyright | 2021-08-19 | |
| dc.date.issued | 2021-05 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2021/00162 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/5010 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Το παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Noh άνθισε την περίοδο του Ιαπωνικού Μεσαίωνα και προέρχεται από προγενέστερα μουσικοχορευτικά δρώμενα που επιτελούνταν σε τελετουργίες και γιορτές. Η πρόσληψη της διάστασης του χωροχρόνου και οι αντιλήψεις του Βουδισμού σχετικά με τη μεταβατική φύση αυτού του κόσμου, οδήγησαν στη δημιουργία του Mugen Noh (Mugen στα ιαπωνικά σημαίνει φαντασία, φάντασμα, όραμα ή όνειρο), ένα είδος Νoh με εκλεπτυσμένη δραματική δομή και πρωταγωνιστή ένα φάντασμα. Μέσω της μεταμφιεσμένης ταυτότητας και της φασματικής ανάμνησης, τα φαντάσματα στο Νοh μοιάζουν περισσότερο πραγματικά από τα ζωντανά πρόσωπα-χαρακτήρες, καθώς τους δίνεται περισσότερος δραματικός χώρος και χρόνος για να εκφραστούν, και αποτελούν περισσότερο αφηρημένα γραφήματα που συμβολίζουν συγκεκριμένα συναισθήματα, παρά ολοκληρωμένοι δραματικοί χαρακτήρες, αποκτώντας έτσι μια οικουμενική διάσταση. Η δραματική χρήση του φαντάσματος από τη μια ενσωματώνει και αναπαριστά συναισθήματα κοινωνικά μη αποδεκτά ώστε να τα εξευμενίσει και από την άλλη μετουσιώνει το πένθος, ώστε να βιωθεί και να ξεπεραστεί συλλογικά μέσα από την επιτέλεση της παράστασης. Η χρήση του φαντάσματος ως δραματικός χαρακτήρας ή ρόλος, καθώς και κάποια στοιχεία της δομής του Mugen Noh ως προς το μύθο και την επιτέλεση χρησιμοποιήθηκαν από πολλούς Ιάπωνες θεατρικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα και του θεατρικού κινήματος Angura, διασκευάζοντας ωστόσο το δραματικό χαρακτήρα του φαντάσματος έτσι ώστε, ως μεταφυσική αντανάκλαση, να καθρεφτίζει την εικόνα της σύγχρονης εποχής, η οποία εξακολουθεί να κουβαλά τις ίδιες νευρώσεις, αλλά χωρίς την ίδια φασματική λάμψη, όπως στο Noh. Στο Mugen Noh και τη δραματική δομή του ανέτρεξαν και οι σύγχρονοι συγγραφείς και σκηνοθέτες του 21ου αιώνα, προσπαθώντας να ανακαλέσουν τα τα σύγχρονα φαντάσματα των αγνοούμενων και νεκρών μετά την καταστροφή της Fukushima το Μάρτιο του 2011, για να συνομιλήσουν μαζί τους μέσα από πειραματικές παραστάσεις και performances, ώστε να το τραυματικό πένθος να βιωθεί συλλογικά, δίνοντας έτσι το στίγμα για νέο θεατρικό ρεύμα που σχηματίζεται στην Ιαπωνία και έχει ονομαστεί Post- Fukushima Theatre. | el_GR |
| dc.format.extent | vii, 78 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.publisher | Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Noh | el_GR |
| dc.subject | Traditional japanese theater Noh | el_GR |
| dc.subject | Post-Fukushima Theater | el_GR |
| dc.title | Το φάντασμα στο παραδοσιακό ιαπωνικό θέατρο Noh και το φάντασμα του Noh στο σύγχρονο ιαπωνικό θέατρο | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The traditional Japanese theater Noh experienced its heyday in the Japanese Middle Ages and traces its origins to earlier music and dance events performed at rituals and festivals. The perception of the dimension of the space-time continuum and the Buddhist ideas of the transience of this world led to the emergence of Mugen Noh (Mugen in Japanese means fantasy, spirit, vision, or dream), a type of Noh with an elaborate dramatic structure and a spirit/ghost as the main dramatic character. Due to the disguised identity and ghostly memory, the ghosts in the Noh seem more real than the living characters, as they are given more dramatic space and time to express themselves, and are seen more as abstract graphs symbolizing certain emotions than full dramatic characters, thus acquiring a universal dimension. The dramatic use of the ghost, on the one hand, takes socially unacceptable emotions and represents them in order to appease them, and on the other hand, it transforms grief so that it can be collectively experienced and overcome through performance. The use of the ghost as a dramatic character or role, as well as some elements of the structure of Mugen Noh in terms of myth and performance, were used by many Japanese playwrights of the 20th-century Angura theater movement, but the dramatic character of the ghost was adapted to reflect, as a metaphysical reflection, the image of the modern age, which still carries the same neurosis but lacks the ghostly splendor of the ghosts of Noh. Contemporary writers and directors of the 21st century also made use of Mugen Noh and its dramatic structure, and after the Fukushima disaster in March 2011, tried to conjure up the modern ghosts of the missing and dead to speak to them through experimental performances, so that the traumatic grief could be experienced collectively, setting the tone of a new theatrical movement formed in Japan today called Post-Fukushima Theater. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
