| dc.description.abstract | Η «κρίση» βρίσκεται στην καρδιά της θεατρικής δημιουργίας. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα της ανθρωπότητας είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο ανέκαθεν τροφοδοτούσαν τη θεατρική δημιουργία. Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι να εστιάσει στον ρόλο αλλά και στον τρόπο με τον οποίο το θέατρο ανταποκρίνεται σε περιόδους κρίσης με έμφαση στην παρούσα ιστορική συγκυρία της έξαρσης της Πανδημίας του Covid -19. Ομοίως διερευνά με ποιο τρόπο η κρίση που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα αλλά και το θέατρο ειδικότερα, θα αποτελέσουν αντικείμενο πειραματισμού και αισθητικής καινοτομίας συμβάλλοντας παράλληλα στην κοινωνική αλλαγή. Η αίσθηση της κρίσης θέτει νέες προκλήσεις στο δράμα και στο θέατρο ως μορφές τέχνης. Η διατριβή επιχειρεί να αναλύσει τι συνεπάγεται αυτό για το θέατρο. Πώς δηλαδή αυτό αναπροσαρμόζεται εν μέσω εγκλεισμού, κοινωνικής αποστασιοποίησης και φόβου και με ποιο τρόπο όλα τα παραπάνω αντικατοπτρίζονται στο θέατρο εν μέσω φθοράς και συνεχιζόμενης ανασφάλειας, επηρεάζοντας έτσι την καλλιτεχνική δημιουργία.
Το θέατρο αποτελεί ένα «ζωντανό οργανισμό» που εξελίσσεται και δρα παράλληλα με τις κοινωνίες και τα ιστορικά γεγονότα που το διαμορφώνουν. Καθώς η ανθρωπότητα φτάνει κατά τον 21ο αιώνα στα όριά της, ο ρόλος του θεάτρου είναι ακόμα πιο καίριος. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να κοιτάζει τις αλλεπάλληλες κρίσεις να εκτυλίσσονται μπροστά του αδιαφορώντας, και καλείται να εκπληρώσει τον κοινωνικό του ρόλο, παιδεύοντας, ευαισθητοποιώντας, ασκώντας κριτική, καλώντας σε δράση και παράλληλα «ανακουφίζοντας» το κοινό. Ταυτόχρονα μέσα στο πλέγμα της πανδημικής συγκυρίας καλείται και το ίδιο να αντεπεξέλθει και να επιβιώσει βρίσκοντας και εφευρίσκοντας νέους τρόπους να υπάρχει και να εκπληρώνει τον ρόλο του, να παραμένει «κοντά» στο κοινό τηρώντας παράλληλα και τις «απαραίτητες αποστάσεις». Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή παρακολουθεί το «πανδημικό θέατρο», σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας, που καθιστούν το υπάρχον momentum- εξαιτίας της αναγκαστικής λόγω πανδημίας του Covid-19 θεατρικής πράξης- ευκαιρία αξιοποίησης, έτσι ώστε το θέατρο να κάνει μια νέα στροφή και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του. | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | “Crisis” is at the heart of theatrical creation. Fear, insecurity and uncertainty, whether on an individual or socio-political level, have fuelled theatrical creation from the outset. The purpose of this dissertation is to focus on the role but also the way in which theatre responds in times of crisis, with special emphasis on the current historical juncture of the Covid-19 pandemic. Moreover, it explores how the crisis humanity is currently facing, but also theatre particularly, will become an object of experimentation and aesthetic innovation, thus contributing to social change. The sense of the crisis raises new challenges for drama and theatre as art forms. The dissertation attempts to analyse what this means for theatre. That is, how this is reflected amidst the isolation, social distancing, fear and insecurity, and how all the above are reflected in theatre amidst the corrosion and ongoing insecurity, which in turn is influencing artistic creation.
Theatre is a “living organism” that evolves and acts in tandem with the social and historical events that shape it. As humanity reaches its limits in the 21st century, the role of the theatre becomes even more vital. As such, it cannot just sit back and watch the perpetual crises unfold and not care; it is called upon to fulfil its social role, pushing, raising awareness, criticising and calling for action, while at the same time offering the audience “relief”. At the same time, entangled in the pandemic, it is being called to cope and survive, while finding and inventing new ways to exist and to fulfil its role, to be “close” to the audience and at the same time keep the “necessary distances”. This MA dissertation takes a look at the “pandemic theatre”, as it goes through one of the most critical times in its history, turning the current momentum into an opportunity to take advantage of the forced “theatrical pause” that was brought on by the pandemic, and take a new turn and redefine its role. | el_GR |
