Το θέατρο ως τέχνη συνεύρεσης εν μέσω εγκλεισμού και κοινωνικής αποστασιοποίησης

Abstract

Η «κρίση» βρίσκεται στην καρδιά της θεατρικής δημιουργίας. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα της ανθρωπότητας είτε σε προσωπικό είτε σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο ανέκαθεν τροφοδοτούσαν τη θεατρική δημιουργία. Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι να εστιάσει στον ρόλο αλλά και στον τρόπο με τον οποίο το θέατρο ανταποκρίνεται σε περιόδους κρίσης με έμφαση στην παρούσα ιστορική συγκυρία της έξαρσης της Πανδημίας του Covid -19. Ομοίως διερευνά με ποιο τρόπο η κρίση που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα αλλά και το θέατρο ειδικότερα, θα αποτελέσουν αντικείμενο πειραματισμού και αισθητικής καινοτομίας συμβάλλοντας παράλληλα στην κοινωνική αλλαγή. Η αίσθηση της κρίσης θέτει νέες προκλήσεις στο δράμα και στο θέατρο ως μορφές τέχνης. Η διατριβή επιχειρεί να αναλύσει τι συνεπάγεται αυτό για το θέατρο. Πώς δηλαδή αυτό αναπροσαρμόζεται εν μέσω εγκλεισμού, κοινωνικής αποστασιοποίησης και φόβου και με ποιο τρόπο όλα τα παραπάνω αντικατοπτρίζονται στο θέατρο εν μέσω φθοράς και συνεχιζόμενης ανασφάλειας, επηρεάζοντας έτσι την καλλιτεχνική δημιουργία. Το θέατρο αποτελεί ένα «ζωντανό οργανισμό» που εξελίσσεται και δρα παράλληλα με τις κοινωνίες και τα ιστορικά γεγονότα που το διαμορφώνουν. Καθώς η ανθρωπότητα φτάνει κατά τον 21ο αιώνα στα όριά της, ο ρόλος του θεάτρου είναι ακόμα πιο καίριος. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να κοιτάζει τις αλλεπάλληλες κρίσεις να εκτυλίσσονται μπροστά του αδιαφορώντας, και καλείται να εκπληρώσει τον κοινωνικό του ρόλο, παιδεύοντας, ευαισθητοποιώντας, ασκώντας κριτική, καλώντας σε δράση και παράλληλα «ανακουφίζοντας» το κοινό. Ταυτόχρονα μέσα στο πλέγμα της πανδημικής συγκυρίας καλείται και το ίδιο να αντεπεξέλθει και να επιβιώσει βρίσκοντας και εφευρίσκοντας νέους τρόπους να υπάρχει και να εκπληρώνει τον ρόλο του, να παραμένει «κοντά» στο κοινό τηρώντας παράλληλα και τις «απαραίτητες αποστάσεις». Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή παρακολουθεί το «πανδημικό θέατρο», σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας, που καθιστούν το υπάρχον momentum- εξαιτίας της αναγκαστικής λόγω πανδημίας του Covid-19 θεατρικής πράξης- ευκαιρία αξιοποίησης, έτσι ώστε το θέατρο να κάνει μια νέα στροφή και να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο του.