| dc.contributor.advisor | Ζηροπούλου, Κωνσταντίνα | |
| dc.contributor.author | Παναγή, Ελευθερία | |
| dc.contributor.other | Panagi, Eleftheria | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2020-09-22T07:18:28Z | |
| dc.date.available | 2020-09-22T07:18:28Z | |
| dc.date.copyright | 2020-08-27 | |
| dc.date.issued | 2020-05 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2020/00149 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/4655 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι να διερευνηθεί η προσέγγιση του αρχαίου δράματος, και ειδικότερα του Χορού, από τον σκηνοθέτη Κάρολο Κουν. Πιο συγκεκριμένα, η έρευνα επικεντρώθηκε στη μελέτη των σημαντικότερων και πιο αντιπροσωπευτικών, κατά τη δευτερογενή βιβλιογραφία, σκηνοθεσιών του στην αρχαία κωμωδία και τραγωδία δηλαδή στις παραστάσεις: Αριστοφάνη Πλούτος (1957), Όρνιθες (1959), αλλά και Αισχύλου Πέρσες (1965) και Ορέστεια (1980), αντιστοίχως. Βασικό ερώτημα που απασχόλησε τη διατριβή αποτέλεσε ο διαφορετικός τρόπος πρόσληψης του Χορού από τον σκηνοθέτη, σε σχέση με άλλους Έλληνες σκηνοθέτες της εποχής. Για τον λόγο αυτό εξετάστηκαν επίσης συνοδευτικές παράμετροι, όπως αυτές της ενδυματολογίας, της σκηνογραφίας και των προσωπείων στις προαναφερθείσες παραστάσεις αλλά και οι γενικότερες απόψεις του Καρόλου Κουν γύρω από τη σκηνοθεσία του αρχαίου δράματος. Η οριοθέτηση της εργασίας πραγματοποιήθηκε με βάση πέντε διαφορετικούς άξονες, οι οποίοι αφορούν: Α. τον ίδιο τον σκηνοθέτη και το σύνολο της εργοβιογραφίας του, Β. τις σκηνοθεσίες αρχαίου δράματος, εν γένει, κατά την εξεταζόμενη περίοδο, Γ. τις συγκεκριμένες παραστάσεις και την πρόσληψή τους από το κοινό και την κριτική της εποχής, Δ. την λειτουργία, τον ρόλο και τη σκηνική υλοποίηση του Χορού από τον Κουν στις εν λόγω παραστάσεις και Ε. την κριτική υποδοχή του ρόλου του Χορού στις σκηνοθεσίες του-στον βαθμό που έχει καταγραφεί-, και, τέλος, στοιχεία γύρω από τη συνέχεια του έργου του. Με βάση τους παραπάνω άξονες, επιχειρείται η ένταξη του Κουν στο τοπίο της αναβίωσης του αρχαίου δράματος, με έμφαση στην πρόσληψη του Χορού, καθώς και στη χρήση κοστουμιών και προσωπείων με βάση το φωτογραφικό και βιντεοσκοπημένο υλικό, καθώς και την δευτερεύουσα βιβλιογραφία. Εν συνεχεία, παρουσιάζονται διεξοδικότερα οι εξεταζόμενες τραγωδίες και κωμωδίες με ιδιαίτερες αναφορές στον Χορό, όπως προκύπτουν από την αποδελτίωση του περιοδικού και καθημερινού Τύπου της εποχής, αλλά και τη μελέτη της δευτερογενούς βιβλιογραφίας, ποικίλης θεματολογίας, η οποία διασταυρώνεται με το θέμα της εργασίας. Επιπλέον, διαπιστώνονται οι διαφορές, οι οποίες υπάρχουν μεταξύ του Εθνικού θεάτρου και των σκηνοθετών του σε σχέση με όσα ο Κουν πρέσβευε σχετικά με το αρχαίο δράμα. Τέλος, ακροθιγώς, η διατριβή αναφέρεται στους άμεσους διαδόχους του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, τους σκηνοθέτες Γιώργο Λαζάνη και Μίμη Κουγιουμτζή, οι οποίοι επηρεάστηκαν σημαντικά από τον Κουν και θεωρήθηκαν ως συνεχιστές του έργου του.
Από την παρούσα έρευνα διαπιστώθηκε ότι ο Κάρολος Κουν ξεπερνά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα και τις ξένες επιρροές, στηρίζεται, αφενός, στον λαϊκό εξπρεσιονισμό, τον οποίο απέδωσε μέσα από την εξιδανίκευση στοιχείων της λαϊκής παράδοσης, και, αφετέρου, στον εσωτερικό ρεαλισμό του Στανισλάφσκι, όπου οι ηθοποιοί καλούνταν να κατανοήσουν εις βάθος τον ψυχολογικό κόσμο των υποδυόμενων ηρώων και να τον αποδώσουν μέσα από τη σωματική τους έκφραση. Ταυτόχρονα όμως, διαπιστώθηκαν και καταδείχθηκαν οι επιρροές του Καρόλου Κουν ως προς την πρόσληψη του Χορού από τον Μπέρτολντ Μπρεχτ, σε σχέση με τον ιδιαίτερο τρόπο χρήσης της μουσικής, της εκφραστικής κίνησης αλλά και τον τρόπο επικοινωνίας με το κοινό. | el_GR |
| dc.format.extent | xi, 83 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.publisher | Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Κάρολος Κούν -- Αρχαίο δράμα | el_GR |
| dc.subject | Karolos Koun -- Ancient drama | el_GR |
| dc.title | Ο Κάρολος Κούν και η πρόσληψη του χορού στο αρχαίο δράμα | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The aim of this dissertation is to explore the approach of ancient drama, and especially that of chorus, as directed by Karolos Koun. Specifically, the research focuses on the study of the most important plays, based on the secondary bibliography, which he directed; such as Aristophanes’s Pluto (1957), Ornithes (1959), and Perseus (1965) and also Aeschylus’s Oresteia (1980). The main question which concerns this dissertation is the different methods of Koun’s understanding of chorus, in relation to other Greek directors of his time. For this reason, accompanying parameters were also examined, such as those of costume design, scenography and masks in the aforementioned performances, as well as the general views of Koun on the direction of ancient drama. The delimitation of the work was carried out on the basis of five different axes, which concern: A. Karolos Koun himself and all his directing work, B. the directing of ancient drama in general, during the examined period, C. the specific performances mentioned before and their understanding by the audience and the critics of the time, D. understanding the function, role and stage implementation of the chorus by Koun in these performances and E. the critical reception of chorus’s role in his directing -in the degree that has been recorded-, and, finally, elements concerning the continuation of his work. Based on the above axes, there is mention of Koun’s attempts to revive ancient drama with an emphasis on his perceptions of chorus, as well as the use of costumes and masks based on photographic and videotaped material, as well as on the secondary bibliography. Νext, the aforementioned tragedies and comedies are presented with special reference to chorus based on the indexing of periodical and daily press of the time as well as the secondary bibliography related to this subject. At the same time, the differences between of the National Theatre and its directors in relation to what Karolos Koun exhorted in ancient drama are identified. Finally, those who were directly affected by Koun's work and views like George Lazanis and Mimis Kougioumtzis and who both are considered to be the successors of his work are mentioned.
Based on this thesis, Karolos Koun transcended from Western European standards and foreign influences and relied on popular expressionism which is expressed as a stylization of certain expressive means that conveyed the folk element, as well as Stanislavski's inner realism which actors had to both understand the psychosynthesis of the characters they portrayed and to unite that inner realism with their physical expression on stage. Finally, for the function of dance, Koun was inspired by Bertolt Brecht whose approach included the use of music, expressive movement and direct contact with the public. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
