| dc.contributor.advisor | Δημουλά, Βασιλική | |
| dc.contributor.author | Δέδε, Ειρήνη | |
| dc.contributor.other | Dede, Irene | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2020-02-26T10:07:04Z | |
| dc.date.available | 2020-02-26T10:07:04Z | |
| dc.date.copyright | 2020-02-26 | |
| dc.date.issued | 2019-12 | |
| dc.identifier.other | ΕΓΛ/2019/00116 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/4469 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή εστιάζει στη συνεξέταση των λογοτεχνικών προϊόντων της «παρακμής» και των επιστημολογικών προσεγγίσεων του τέλους του 19ου αιώνα, αποσκοπώντας στην ανάδειξη των τρόπων μετάπλασης και καλλιτεχνικής μετουσίωσης αφενός καίριων θέσεων των «νευροεπιστημών» της εποχής και αφετέρου πολυειδών διαδικασιών που εκτυλίσσονται στις βαθύτερες ζώνες της ανθρώπινης συνείδησης.
Μέσω της αξιοποίησης ενός ευρέος κειμενικού σώματος από το πεδίο της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, συναρτήσει των διδαγμάτων της φιλοσοφίας και της μεθοδολογίας της ψυχιατρικής, πραγματοποιήθηκε μία συγκριτική προσέγγιση και παρουσίαση επιμέρους εκλεκτικών συγγενειών ανάμεσα στα λογοτεχνικά παράγωγα της «παρακμής», ανεξαρτήτως του τόπου ή της περιόδου συγγραφής τους, υπό το πρίσμα μίας ανάγνωσης με κέντρο τον ψυχιατρικό λόγο.
Η προσέγγιση που ακολουθείται δεν κρίνεται αμιγώς ενδολογοτεχνική αλλά, αντλώντας εκ παραλλήλου από τα πεδία της φιλοσοφίας της επιστήμης, της ψυχιατρικής, της ψυχανάλυσης και της ανθρωπολογίας, κατέστη εφικτή η παρακολούθηση όλων εκείνων των αναδυόμενων από τη νεωτερική εμπειρία του τέλους του αιώνα λογοτεχνικών προϊόντων.
Ο διώνυμος χαρακτήρας της λογοτεχνίας του «fin de siècle» τόσο στη δυτική Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1920 αποκωδικοποιείται και σχηματοποιείται βάσει της ανίχνευσης μία σειράς συγγενών σχέσεων ανάμεσα στη λογοτεχνία και την ψυχιατρική. Ο κόσμος του αισθητού διαπλέκεται με τη διανόηση, η ετερογένεια ψυχής και σώματος διαρθρώνεται μέσω μίας υπαινικτικής σημειολογίας και η ύπαρξη ψυχιατρικής ορολογίας σε άμεσο συσχετισμό με την κεκαλυμμένη αποτύπωση νοσηρών καταστάσεων του ανθρώπινου ψυχισμού –στα πλαίσια της παθολογίας του εγκεφάλου– προκρίνουν μέσω εκ του σύνεγγυς αναγνώσεων το χαρακτηρισμό των λογοτεχνικών παραγώγων της «παρακμής» ως συνδρομικής λογοτεχνίας του παραλόγου, της απελπισίας και του θανάτου.
Η μελέτη της διαπλοκής της λογοτεχνίας με την ψυχιατρική και τις απαρχές της, η εκούσια ή ακούσια –και έντεχνη τότε– διολίσθηση ποικίλων όρων και αρχών από τη μία επιστήμη στην άλλη λειτουργεί εν τέλει ως δείκτης του milieu της εποχής, η εξέταση του οποίου συμβάλλει στην αποσαφήνιση τόσο μίας κατά πολλούς «εκπεπτωκυίας» λογοτεχνίας όσο και στην αποκάλυψη των διασυνδέσεων της με το συμβολισμό και αργότερα το μοντερνισμό. | el_GR |
| dc.format.extent | viii, 114 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.publisher | Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Λογοτεχνία -- Ψυχιατρική | el_GR |
| dc.title | Λόγοι περί παρακμής: Για μια καλλιτεχνική μετουσίωση του ψυχιατρικού στη λογοτεχνία | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The postgraduate dissertation hereunto focuses on the concurrent examination of decadent literature and epistemological approaches in the 19th century, with a view to the prominence of the transformative ways and artistic views of the era and diverse processes that unfold in the deepest areas of human consciousness.
Through the use of a wide textual body from the field of European literature in conjunction with the principles of philosophy and psychiatric methodology, was accomplished a comparative approximation and presentation of individual relations among the literary works of decadence, regardless of the place or time of their creation, always in the light of a reading in the centre of which lies the psychiatric discourse.
The method followed is not considered entirely literary but by taking from areas of the philosophy of science, psychiatry, psychoanalysis and anthropology, was made feasible the observation of all the emerging from the innovative experience of the end of the century literary production.
The binominal character of “fin de siècle” literature in West Europe as well as in Greece of the 1920s is deciphered and represented on the basis of detection about a series of relations between literature and psychiatry. The perceptible world is interlaced with thought, the heterogeneity of soul and body is structured through allusive semiology and the existence of psychiatric terminology associated with the cloaked mapping of morbid situations of human psyche –in the context of brain pathology– promotes through close reading the characterization of decadent written work as syndromic literature of absurd, exasperation and decease.
The study of the interweaving between literature and psychiatry, the intentional or unintentional –and then artistic– reciprocity of various terms and values from the one science to the other, ultimately functions as an indicator of the milieu during the era, the examination of which contributes not only to the clarification of a “fallen”, in general consensus, literature but also to the disclosure of its interconnection with symbolism and modernism in later years. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
