| dc.contributor.advisor | Ζηροπούλου, Κωνσταντίνα | |
| dc.contributor.author | Λάζος, Παναγιώτης | |
| dc.contributor.other | Lazos, Panagiotis | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2018-07-19T08:36:32Z | |
| dc.date.available | 2018-07-19T08:36:32Z | |
| dc.date.copyright | 2018-07-18 | |
| dc.date.issued | 2018-05 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2018/00107 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/3559 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή με θέμα "Ο Ευρυπίδειος λόγος καθίσταται δαμόκλειος σπάθη στην υπεράσπιση του φεμινισμού από τη νεωτερική γραφίδα" επικεντρώνεται στη μελέτη της θέσης της γυναίκας, όπως διαθλάται στην τραγωδία Μήδεια του Ευριπίδη, καθώς και στα όμώνυμα έργα των Σενέκα, Ζακ Ανούιγ και Πιέρ Πάολο Παζολίνι, τα οποία χρησιμοποιούν το ευριπίδειο έργο ως βασικό διακείμενο.
Πρωταρχικός σκοπός της ανάλυσης των παραπάνω έργων είναι η ανάδειξη ορισμένων βασικών διαστάσεων του γυναικείου ζητήματος, όπως είναι η γυναικεία καταπίεση, η έλλειψη προνομίων, η άνιση μεταχείριση της γυναίκας σε σχέση με τον άντρα στις πατριαρχικές κοινωνίες, η γυναικεία επαναστατικότητα και η πρόσληψη της απο τις κοινωνίες αυτές, καθώς όμως και η διαχείριση της μητρότητας αλλά και της παιδοκτονίας από τους συγγραφείς διαθλά όψεις του ιστορικοκοινωνικού πλαισίου της εποχής συγγραφής των έργων.
Ο Ευριπίδης, το 431 π. Χ., στο πλαίσιο μιας δημοκρατικά θεσμοθετημένης θεατρικής διαδικασίας, δίνει φωνή στη γυναικεία διαμαρτυρία και τα γυναικεία αιτήματα και παρουσιάζει την απόλυτη και ακραία δυκαικεία εκδίκηση ενώπιον ενός κοινού, που ουσιαστικά αντιπροσωπεύει την αθηναϊκή κοινωνία του πέμπτου αιώνα π. Χ. και τις κυρίαρχες πατριαρχικές δομές της.
Ο ομότεχνος του, ο Σενέκας, συγγραφέας των αυτοκρατορικών ρωμαϊκών χρόνων του πρώτου μ. Χ. αιώνα, περιορίζει σημαντικά το μέγεθος της γυναικείας διαμαρτυρίας, επιτρέποντας της να εκφραστεί μόνο εντός μιας αιδιαίτερης συνθήκης, η οποία δεν αφορά στο σύνολο των γυναικών, όπως προβάλλεται στο ευριπίδειο πρότυπο. Εδώ πρόκειται για την περίπτωση μιας γυναίκας, υπερβαλλόντως φιλόδοξης και αιμοβόρας, διψασμένης για εξουσία, η οποία εκδικείται θανάσιμα, όταν προδίδεται.
Η επανεγγραφή του μύθου στον εικοστό αιώνα, των αιώνα του φεμινιστικού κινήματος και των γυναικείων διεκδικήσεων, εξετάζεται μέσα από το αμώνυμο θεατρικό έργο του Γάλλου Ανούιγ, καθώς την κινηματογραφική ταινία του Ιταλού Παζολίνι. Σε καθένα απο τα δυο έργα αποτυπώνεται ο κυρίαρχος φιλοσοφικός στοχαμσός που διατρέχει την εποχή της συγγραφής τους, ως απόρροια κρίσιμων ιστορικών γεγονότων του 20ου αιώνα.
Ο Ανούιγ γράφει το έργο υο 1946 αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγόσμιο Πόλεμο. Η δική του Μήδεια θέτει ως ύψιστο αγαθό την ελευθερία, είναι απόλυτη στις θέσεις της και προτιμά τον θάνατο από κάθε είδους συμβιβασμό. Παράλληλα, ο Ανούιγ κατακρίνει την ανδροκρατούμενη κοινωνία, η οποία αποστερεί από τη γυναίκα την περίοπτη θέση που της αξίζει, σύμφωνα με τη σημαντικότατη συνεισφορά της.
Ο Παζολίνι στην ομώνυμη ταινία του (1969) εστιάζει κυρίως στον ρόλο της γυναίακς-μητέρας, ενώ παράλληλα αποδίδει στον άντρα την ευθύνη για τη δημιουργία ενός διεφθαρμένου πολιτισμού, ο οποίος οδηγείται στην αυτοκαταστροφή του, επειδή δεν δέχεται το διαφορετικό. Η γυναίκα αναδεικνύεται, εν τέλει, ως μόνη δύναμη από την οποία μπορεί να προέλθει η αναγέννηση του Δυτικού κόσμου μετά την βέβαιη καταστροφή του.
Όπως προκύπτει από τη μελέτη όλων των παραπάνω, ο ευριπίδειος λόγος καθίσταται "δαμόκλειος σπάθη" στη νεωτερική γραφίδα, με την έννοια ότι είναι προκλητικά πιο πρωτοπόρος, ακραίος και ανατρεπτικός, ιδεολογικά και καλλιτεχνικά, που σχεδόν υπονομεύει κάθε είδους νεωτερικές αναγνώσεις. | el_GR |
| dc.format.extent | viii, 56 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.publisher | Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Ευριπίδης -- π. 480-406 π.Χ. -- Κριτική και ερμηνεία | el_GR |
| dc.subject | Ευριπίδης -- π. 480-406 π.Χ.-- Μήδεια | el_GR |
| dc.title | Ο ευριπίδειος λόγος καθίσταται δαμόκλειος σπάθη στην υπεράσπιση του φεμινισμού από τη νεωτερική γραφίδα | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The current postgraduate dissertation entitled "Euripides’ speech becomes a Sword of Damocles in defending feminism from the modern pen" focuses on studying the position of woman, as presented in Euripides’ play, entitled Medea, and also in the homonymous works of Seneca, Jean Anouilh and Pier Paolo Pasolini, who use Euripides’ Medea as a basic intertextual. The primary purpose of the analysis of the above plays is to highlight some basic dimensions of the feminine issue, such as women's oppression, lack of privileges, unequal treatment of woman in relation to man in patriarchal societies, feminine revolution, and its reception by these societies, along with the management of maternity and infanticide by the authors of the plays above. In the dissertation is also demonstrated how the way in which all these issues are dealt with by the respective authors, refracts aspects of the historical and social background of the period during which its play was written. Euripides, in 431 BC, as part of a democratically institutionalized theatrical process, gives voice to women's protest and demands and presents the ultimate and extreme female revenge in front of an audience, that basically represents the society of Athens during the fifth century BC, and its dominant patriarchal structures. Seneca, author of the imperial Roman years of the first century AD., reduces significantly the size of the female protest, allowing it to be revealed only under a particular circumstance, which does not concern all women, as is reflected in Euripides’ model. This play concerns a case of a woman, excessively ambitious, cruel and greedy, who avenges when betrayed. The re-writing of the legend in the twentieth century, the century of feminist movement and females' assertions, is being examined through the homonymous theatrical play of the French Anouilh, as well as the film of the Italian Pasolini. In each of the two works is depicted the dominant philosophical cogitation that runs through the era of its writing, as a result of critical historical events of the 20th century.
Anouilh writes the play in 1946, immediately after the Second World War. His own Medea sets freedom as the highest asset, is dogmatic according her beliefs and prefers death rather than compromise. At the same time, Anouilh criticizes the male-dominated
vi
society, which deprives the woman of the prominent position that she deserves, according to her important contribution. Pasolini in his homonymous film (1969) focuses primarily on the role of the female as mother, while giving the man responsibility for creating a corrupt culture that is led to self-destruction due to the fact that he does not accept dissimilarity. The female is finally emerging as the only force which is able to provoke the regeneration of the Western world after its certain destruction. As it emerges from the study of all the above, Euripides’ speech becomes a ‘Sword of Damocles’ in the modern writing, in the sense that it is provocatively more pioneering, extreme and subversive, both ideologically and artistically that almost undermining any kind of modern readings. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
