| dc.contributor.advisor | Δημουλά, Βασιλική | |
| dc.contributor.author | Παπαλεξάνδρου, Αλεξάνδρα | |
| dc.contributor.other | Papalexandrou, Alexandra | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2017-09-11 | |
| dc.date.accessioned | 2017-09-11T10:28:13Z | |
| dc.date.available | 2017-09-11T10:28:13Z | |
| dc.date.copyright | 2017-06 | |
| dc.date.issued | 2017-09-11 | |
| dc.identifier.other | ΕΓΛ/2017/00059 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/3096 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Στην παρούσα διατριβή θα με απασχολήσει το έργο του Robert Burton «Η Ανατομία της Μελαγχολίας», το οποίο αφομοιώνει έναν μακραίωνο λόγο περί μελαγχολίας. Ταυτόχρονα, αναθεωρώντας τις διαφορετικές θεωρίες της νόσου, αποδεικνύω ότι ο Burton εγγράφει τη νόσο σε ένα κοινωνικό ιστό. Η επιβολή της κοινωνικά ανώτερης αλλά ηθικά μεμπτής αριστοκρατίας, ο νεποτισμός, η σιμωνία, η κρίση της καθολικής εκκλησίας, η απραξία και η ραθυμία των αρχόντων αναπόφευκτα εγκλωβίζουν στα δίχτυα της επιδημικής νόσου της μελαγχολίας όλη την πλάση. Ως θεραπεία της νόσου προτείνεται επομένως η αναδιοργάνωση των κοινωνικών δομών, μέσω ενός επαναπροσδιορισμού των ηθών όπου συνδυάζονται η αναγκαιότητα της αυτόνομης δράσης και η εγκατάλειψη της παθητικής αδράνειας. Η εργασία αναδεικνύεται ως το πλέον απαραίτητο μέσο ίασης της μελαγχολίας. Ως επιστέγασμα προτάσσεται το όραμα για μια ουτοπική αντιμελαγχολική κοινωνία. Στη συνέχεια, επιχειρείται μία συγκριτική ανάγνωση του έργου του Burton με τη μυθιστορία του Βιτσέντζου Κορνάρου Ερωτόκριτος. Σχολιάζω κριτικά τη βασικότερη μελέτη για τη μελαγχολία στο έργο, την πραγματεία του Massimo Peri «Του πόθου αρρωστημένος. Ιατρική και Ποίηση στον Ερωτόκριτο». Ο Peri καταδεικνύει ότι ως ένα βαθμό ο Κορνάρος αφομοιώνει στο έργο του την ιατρική διάσταση της νόσου. Οι ήρωές του πάσχουν από το amor hereos. Έχουν τα συμπτώματα, τα οποία καταγράφουν τα ιατρικά εγχειρίδια. Η διαφοροποίηση έγκειται στη θεραπεία, η οποία επιτυγχάνεται με την ομοιοπαθητική μέθοδο και όχι την αλλοπαθητική όπως προκρίνουν οι ιατρικές οδηγίες. Το δικό μου επιχείρημα είναι ότι και η ομοιοπαθητική μέθοδος αποτυγχάνει αν δεν υπάρξει μία γενικότερη αναδόμηση των ανθρώπινων σχέσεων.
Η συγκριτική ανάγνωση των δύο έργων βασίζεται στο ότι και τα δύο αξιοποιούν και μετασχηματίζουν, αν και με τόσο διαφορετικούς τρόπους, τον παλαιότερο και σύγχρονο περί μελαγχολίας λόγο. Κυρίως όμως βασίζεται στο εντυπωσιακό γεγονός ότι η κοινωνική παθολογία φαίνεται να είναι η βασική αιτία της μελαγχολίας και στα δύο έργα. Η θεραπεία είναι επομένως ζήτημα κοινωνικής αλλαγής. Γραμμένος μεταξύ του 1590 και 1610, ο Ερωτόκριτος αντανακλά την κοινωνική και πολιτική κατάσταση του καιρού του. Η αστική τάξη διεκδικεί δικαιώματα στη βενετική διοίκηση όταν ο οθωμανικός ιμπεριαλισμός απειλεί. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη στάση της κεντρικής ηρωίδας, η οποία δεν ορρωδεί μπροστά στην πατρική φοβέρα να αντιτάξει τη δική της επιθυμία για αυτενέργεια. Με την ανταρσία της έρχεται σε ρήξη με το κοινωνικό
iv
κατεστημένο που υπονομεύει «ένα μοργανατικό γάμο». Επειδή κάθε έννοια άμεσης επίδρασης αποκλείεται εξ ορισμού – το έργο του Burton δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1620 – η ανάγνωση μου περιστρέφεται γύρω από μια σύμπτωση, που συνιστά και την πρωτότυπη συμβολή της Αναγέννησης στη θεωρία της μελαγχολίας: οι αιτίες και η θεραπεία της ασθένειας αναζητώνται έξω από τα όρια του ατομικού οργανισμού και της ατομικής ψυχής, στο κοινωνικό σώμα που μπορεί και πρέπει να αλλάξει | el_GR |
| dc.format.extent | xii, 66 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Κορνάρος, Βιτσέντζος 1553-1614 | el_GR |
| dc.subject | Η ανατομία της μελαγχολίας | el_GR |
| dc.subject | The anatomy of melancholy | el_GR |
| dc.title | Ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου ως αντι-μελαγχολική ουτοπία | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | In this thesis I will focus on the first chapter of Robert Burton’s book, “The Anatomy of Melancholy”, which absorbs a century-long discourse about melancholy. At the same time, reconsidering the different theories of this disease, I prove that, individual organic and psychic factors aside, melancholy is mainly regarded by Burton a symptom of social pathology.
The enforcement of the socially superior but ethically blamable aristocracy, the nepotism, the simony, the critique of the universal church, the idleness and indolence of the masters, can inevitably trap the entire world into the nets of the epidemic disease of melancholy. What is therefore proposed as a therapy, is the reorganization of the social structures. The morals are redefined through the necessity of the autonomous action and the abandonment of the passive inaction. Work emerges as the most indispensable means against melancholy, and is central to the vision of a utopian, anti-melancholic society of equality that is implied in Burton’s work.
In the second chapter, I focus on the romance Erotokritos by Vicenzo Kornaros. I critically comment on the most basic study for melancholy in the work, Massimo Peri’s Malato d’amore: La poesia dei medici e la medicina dei poeti (Του πόθου αρρωστημένος. Ιατρική και Ποίηση στον Ερωτόκριτο).
Peri demonstrates that Kornaros absorbs in his work the medical dimension of this disease. The heroes suffer from amor heroes. They have the symptoms which are listed in the medical manuals. The difference lies in the fact that in Erotokritos the treatment is achieved by the homoeopathic method, as opposed to the allopathic method that is prescribed in medical textbooks.
The combined reading of Burton and the Cretan author is motivated by the fact that both works absorb and transform in their different ways an earlier and contemporary discourse on melancholy. More importantly, I am interested in the striking fact that social pathology seems to emerge as the main cause of melancholy in both works. The treatment is therefore a matter of social change. Written between 1590-1610, Erotokritos reflects the social and political situation of his time. When the ottoman imperialism threatens, the bourgeoisie asserts its rights in the Venetian administration. In my dissertation I describe how the attitude of Erotokritos and especially Aretousa
vi
symbolically registers the aspirations of the bourgeoisie for social and political flexibility. Aretousa’s rebellion against her father is also a blow to the social establishment which forbids the “morganatic marriage.” Since any direct influence between the two works is out of question – Burton’s work was first published in 1620 – my reading circles around a coincidence, which is also Renaissance’s original contribution to the theory of melancholy: the causes and the treatment of the disease are to be sought outside the individual organism and the individual psyche, in the social body that can and should be transformed. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
