| dc.contributor.advisor | Γιαννούλη, Αγγελική | |
| dc.contributor.author | Καραμπάτσα, Βάια | |
| dc.contributor.other | Karampatsa, Vaia | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2017-09-07 | |
| dc.date.accessioned | 2017-09-07T10:32:32Z | |
| dc.date.available | 2017-09-07T10:32:32Z | |
| dc.date.copyright | 2017-06 | |
| dc.date.issued | 2017-09-07 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2017/00098 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/3075 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίον επαναπραγματεύονται τον μύθο της Φαίδρας δύο σύγχρονα νεοελληνικά έργα, τα οποία βασίζονται στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη: η Φαίδρα (1974-1975) του Γιάννη Ρίτσου και η Φαίδρα ή Άλκηστη –Love Stories (2007) της Έλενας Πέγκα. Υπό το πρίσμα μιας διακειμενικής προσέγγισης, εξετάζεται ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνεται στο νέο του συγκείμενο ο μύθος της Φαίδρας και η αλληλεπίδρασή του με τους λόγους του συγκειμένου αυτού. Επιχειρείται να προσδιοριστεί πώς οι λόγοι του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού, που υπόκεινται στα δύο έργα, επηρεάζουν την αναπαράσταση της ηρωίδας και τη στάση των συγγραφέων απέναντι στον μύθο. Ο Ρίτσος παρουσιάζει τη Φαίδρα ως μια γυναίκα που επαναστατεί, αρνούμενη να συμβιβαστεί με την κοινωνική καταπίεση και υποκρισία που την περιβάλλουν, αποδίδοντάς της την ελευθερία της επιλογής αλλά και την ευθύνη που αυτή εμπερικλείει. Μέσω του μύθου ο Ρίτσος φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τον χρόνο και τον θάνατο, για να τον οδηγήσει στην υπέρβαση του τραγικού του πεπρωμένου και να τον επανατοποθετήσει στον κόσμο του νοήματος και της ιστορίας, που το παράλογο του κόσμου του αρνείται. Η ανάγνωση του Ιππόλυτου και της Άλκηστης του Ευριπίδη από την Πέγκα, ενημερωμένη από την ψυχαναλυτική θεωρία της Kristeva για την αποκειμενοποίηση και τις απόψεις του Foucault για την ρηματική (discursive) συγκρότηση του σεξουαλικού υποκειμένου, αποδομεί τη διαφορά ανάμεσα στις δύο μυθικές ηρωίδες, για να οδηγήσει στην διάλυση ολόκληρο το σύστημα των διακρίσεων που δημιουργεί έμφυλους κοινωνικούς μύθους. Το έργο της, αποδομώντας τα συμπεράσματα του μοντερνισμού και τις «μεγάλες αφηγήσεις» του για την ιστορική χειραφέτηση του υποκειμένου, θα μπορούσε να διαβαστεί ως ένας μεταμοντέρνος αντι-μύθος στον μοντέρνο μύθο του Ρίτσου. | el_GR |
| dc.format.extent | vi, 62 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Ρίτσος Γιάννης -- Μοντερνισμός | el_GR |
| dc.title | Από τον αρχαίο μύθο στην αποδόμηση του: Ο μύθος της Φαίδρας από τον Ιππόλυτο του Ευρυπίδη στη μοντέρνα Φαίδρα του Γιάννη Ρίτσου και στη μεταμοντέρνα Φαίδρα ή Άλκηστη - Love Stories της Έλενας Πέγκα | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | This MA dissertation aims to explore the use of the myth of Phaedra in two contemporary Greek literary works, which are based on Euripides’ Hippolytus: Yannis Ritsos’ Phaedra and Elena Penga’s Phaedra or Alcesties – Love Stories. In the light of an intertextual approach, the dissertation explores the ways in which the myth of Phaedra is incorporated in its new context and its interact with this context’s discourses. An attempt is made to define how the discourses of modernism and postmodernism, which underlie the two modern works, affect the representation of the mythic heroine and the authors’ stance towards myth in general. Ritsos depicts Phaedra as a woman in revolt, unwilling to compromise with the social pressure and hypocrisy which surround her, and give her the freedom of choice and the responsibility this entails. Through the use of myth Ritsos makes the human beings confront time and death, in order to lead them to the transcendence of their tragic destiny and to re-position them into the world of meaning and history, which the absurdity of the world denies. Penga’s reading of Euripides’ Hippolytus and Alcesties, in light of of Kristeva’s psychoanalytic theory of abjection and Foucault’s views concerning the discursive construction of the sexual subject, deconstructs the difference between her two mythic heroines in order to dissolve the entire system of discriminations which creates engendered social myths. Her work, which deconstructs the conclusions of modernism and its “great narratives” of historical emancipation, can be read as a postmodern anti-myth in opposition to Ritsos’ modern myth. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
