| dc.contributor.advisor | Τσίχλη, Άννα | |
| dc.contributor.author | Κατσούλα, Μαρία | |
| dc.contributor.other | Katsoula, Maria | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2016-07-22 | |
| dc.date.accessioned | 2016-07-22T10:34:20Z | |
| dc.date.available | 2016-07-22T10:34:20Z | |
| dc.date.copyright | 2016-05 | |
| dc.date.issued | 2016-07-22 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2016/00061 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/2473 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Η ιστορία της μαριονέτας ξεκινά από πολύ παλιά σε πρώιμες μορφές θεάτρου και θρησκευτικών τελετών. Από τα τέλη του 19ου αιώνα, καλλιτέχνες και θεωρητικοί ασχολήθηκαν με τη μελέτη της, ως στοιχείου που θα μπορούσε να υποκαταστήσει ή να συμπληρώσει τον ζωντανό ηθοποιό στους συντελεστές μιας παράστασης. Στην παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή γίνεται μια ιστορική αναδρομή στη χρήση της από τους καλλιτέχνες του 20ου αιώνα. Πρώτος ο Kleist μιλά για την ανάγκη υποκατάστασης του ζωντανού ηθοποιού από τη μαριονέτα, υποστηρίζοντας ότι ο ανθρώπινος οργανισμός αποτελεί ξένο σώμα σε μια καλλιτεχνική κατασκευή, όπως είναι το θέατρο κι ότι το «μηχανικό νευρόσπαστο» έχει μεγαλύτερη χάρη και περισσότερες δυνατότητες από το ανθρώπινο σώμα. Στη συνέχεια ο Craig, επιθυμώντας να ξεφύγει από τη ρεαλιστική μίμηση αναζήτησε μέσα από τα άρθρα του τρόπους υποκατάστασης του ζωντανού ηθοποιού από την Υπερμαριονέτα, γιατί το σώμα του ηθοποιού δε θα μπορούσε ποτέ να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο αφού ελέγχεται πάντα από το πρόσωπο. Τα μοντερνιστικά ρεύματα του 20ου αιώνα χρησιμοποίησαν το ανδρείκελο, με διαφορετικούς τρόπους, προκειμένου να βγάλουν τη μαριονέτα από τη λαϊκή παράδοση και να την εντάξουν στις σύγχρονες σκηνοθεσίες. Οι Φουτουριστές και οι Ντανταϊστές προχωρούν σε απανθρωποποίηση του ηθοποιού για να εκφράσουν τις ιδεολογικές τους θέσεις. Οι παραστάσεις με ανδρείκελα και μαριονετοποιημένους ηθοποιούς ήταν ο απόηχος μιας κοινωνίας σε κρίση μετά από έναν καταστροφικό πόλεμο, ο οποίος ανέτρεψε τις αστικές συνήθειες. Για τους φουτουριστές, η μαριονέτα χρησίμευσε προκειμένου να αποδοθούν αισθητικοί και ιδεολογικοί προβληματισμοί της ομάδας τους. Οι καλλιτέχνες του Bauhaus κάνουν μια αναγωγή του ανθρώπινου σώματος σε μηχανή, μια στυλιζαρισμένη κατασκευή με χρήση γεωμετρικών όγκων και διαφορετικών υλικών, σε μια προσπάθεια να υποκαταστήσουν τον ηθοποιό ή να συνυπάρξουν μαζί του στη σκηνή. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν τα ανδρείκελα στο θέατρο το πολωνού σκηνοθέτη Tadeusz Kantor. Ειδικότερα εξετάζονται τα έργα Νεκρή Τάξη και Wielopole, Wielopole, όπου χρησιμοποιούνται τα ανδρείκελα για να μεταφέρουν τις μεταφυσικές του ανησυχίες και τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις. Η
παρούσα διατριβή αποτελεί μια έρευνα του κόσμου της μαριονέτας μέσα από την πορεία της στον 20ου αιώνα. | el_GR |
| dc.format.extent | 90 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | The puppet -- 19th - 20th century | el_GR |
| dc.subject | Η μαριονέτα -- 19ος - 20ος αι. | el_GR |
| dc.title | «Η μαριονέτα στο σύγχρονο θέατρο του 20ου αιώνα και ειδικότερα στα έργα του T.Kantor Νεκρή Τάξη και Wielopole, Wielopole». | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The story of the puppet starts way back to early forms of theater and religious ceremonies. From the late 19th century, several artists and theoreticians dealt with the study of the puppet as an element that could replace or supplement live actors in a performance. A historical retrospection to the use of the puppet by the 20th century artists is done in this thesis. Firstly, Kleist speaks for the need of substitution of live actors by puppets by arguing that, human body in an artistic construction such as the theater is a foreign body, and that the "mechanical string-pulling" has more grace and more features than the human body. Thereafter Craig, wishing to escape from the realistic imitation sought, through his articles, substitute ways of replacement of living actor by an Übermarionette, because actor’s body could never be used as a tool since everything is controlled by the person. The 20th century Modernist movements used the dummy in different ways in order to export it from the folk tradition and incorporate it in contemporary directing. Futurists and Dadaists proceed in the dehumanization of the actor in order to express their ideological positions. The performances with dummies and actors acting like puppets were the echo of a society in crisis after a devastating war that toppled urban habits. For the Futurists, puppet was used to attribute the aesthetic and ideological concerns of their group. The Bauhaus artists made a reduction of the human body to a machine, a stylized construction using geometric shapes and different materials in an effort to replace the actors or to coexist with him on stage. Dummies played an important role in the theater of the polish director T. Kantor. More specifically, the plays Dead Class and Wielopole, Wielopole where dummies are used to convey metaphysical concerns and ideological beliefs are examined. This thesis is a study of the world of puppet through its course in the 20th century. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
