| dc.contributor.advisor | Γιαννούλη, Αγγελική | |
| dc.contributor.author | Βανταράκη, Λυδία | |
| dc.contributor.other | Bantaraki, Lydia | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2016-07-15 | |
| dc.date.accessioned | 2016-07-19T07:44:48Z | |
| dc.date.available | 2016-07-19T07:44:48Z | |
| dc.date.copyright | 2016-05 | |
| dc.date.issued | 2016-07-19 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2016/00050 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/2414 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι να εξετάσει τον χαρακτήρα της
Φαίδρας, όπως αυτός εμφανίζεται μέσα από τέσσερις διαφορετικές εποχές και τέσσερις
διαφορετικούς συγγραφείς, τον Ευριπίδη, τον Σενέκα, τον Ρακίνα και τον Ρίτσο. Για τη
διαχρονική μελέτη της ηρωίδας λήφθηκαν υπόψιν οι διακειμενικές σχέσεις των έργων
μεταξύ τους όσο και η σχέση τους με το ιστορικοκοινωνικό, ιδεολογικό/φιλοσοφικό και
αισθητικό περιβάλλον μέσα στο οποίο γεννήθηκαν. Βασικοί άξονες γύρω από τους
οποίους μελετήθηκε ο χαρακτήρας της ήταν η ηθική της ευθύνη απέναντι στον έρωτά της
για τον θετό της γιο Ιππόλυτο, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε το πάθος της, οι
προσωπικές της αξίες καθώς και τα κίνητρα που την οδήγησαν στην αυτοκτονία και τη
σπίλωση του ονόματος του Ιππολύτου.
Διαπιστώθηκε αρχικώς ότι στον Ευριπίδη η Φαίδρα δρα με βάση το ιδανικό της τιμής.
Διχασμένη ανάμεσα στο πάθος και ένα ανώτερο χρέος, τη διατήρηση της καλής φήμης
της ίδιας και του οίκου της, η Φαίδρα επιλέγει το δεύτερο. Ο τραγικός ήρωας της
αρχαιοελληνικής τραγωδίας διδάσκει το κοινό, βιώνοντας δύσκολες διλημματικές
καταστάσεις και αυτό ακριβώς βιώνει η Φαίδρα. Περνώντας από τον Ευριπίδη στον
Σενέκα, η Φαίδρα γίνεται ένα δραματουργικό παράδειγμα επιβεβαίωσης της στωικής
θέασης του κόσμου. Το ερωτικό της πάθος νικά τη λογική της και τη μεταμορφώνει σε
μία αδίστακτη, μακιαβελική φιγούρα, τυφλωμένη από τις επιθυμίες της. Για τον Σενέκα,
οι θεοί είναι δημιουργήματα των ανθρώπων, οι οποίοι και φέρουν όλο το βάρος της
ευθύνης. Η Φαίδρα του αυτοκτονεί, τη στιγμή της ηθικής της μεταστροφής, καθώς ο
θάνατος είναι η μόνη διέξοδος σε μία ψυχή που δεν ακολούθησε το δρόμο της αρετής.
Στον Ρακίνα, η Φαίδρα τυραννιέται από αισθήματα ενοχής απέναντι στο βλέμμα του
Θεού, ο οποίος κυβερνά τα πάντα και βρίσκεται πανταχού παρών. Η εισαγωγή του
προσώπου της Αρικίας μεγιστοποιεί τον πόνο της Φαίδρας, τραγικό τέλος του οποίου δεν
μπορεί παρά να είναι ο θάνατός της. Τέλος, στον Ρίτσο η ηρωίδα επιχειρεί έναν
απολογισμό ζωής χάρη στον οποίο συνειδητοποιεί ότι έζησε μια ζωή γεμάτη υποκρισία
από φόβο για το βλέμμα των άλλων. Στο ποίημα αυτό ο Ρίτσος παρουσιάζει την ηρωίδα
του να αποκτά την πραγματική της ταυτότητα μέσα από την εξομολόγηση του έρωτά
της, την αυτοκτονία της και τη σπίλωση του ονόματος του Ιππολύτου. | el_GR |
| dc.format.extent | v, 50 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Φαίδρα (Ελληνική μυθολογία) -- Θέατρο | el_GR |
| dc.title | Η Φαίδρα από τον Ευριπίδη και τον Σενέκα, στον Ρακίνα και τον Ρίτσο | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The purpose of this study is to examine the character of Phaedra, as it appears in four
different epochs in the works of Euripides, Seneca, Racine and Ritsos. Not only the
intertextual relations of the works were taken into consideration for the study of the
heroine but also their relations with the sociohistorical, ideological/philosophical and
aesthetic environment into which they were created. The key elements that were
investigated are her moral responsibility regarding her love for her stepson, Hippolytus,
the way that she dealt with her passion, her personal values and the motives, that lead her
to suicide and the denigration of Hippolytus’ name as well.
It was pointed out that in Euripides’ work Phaedra acts driven by the ideal of honour.
Divided between her passion and a major duty, the protection of her honour and her
family’s as well, Phaedra chooses the second one. Phaedra is a typical example of the hero
of ancient greek tragedies, who educates the theatrical public by undergoing difficult and
dilemmatic situations. Passing from Euripides to Seneca, Phaedra becomes a
dramaturgical exemplum which verifies the stoic vision of the world. Phaedra’s erotic
passion defeats her logic and it transforms her into a ruthless, machiavellian figure,
blinded by her desires. For Seneca, Gods are created by men, which makes them carry all
the responsibility of their choices. Phaedra commits suicide right at the moment of her
moral conversion, where death is the only resort for a soul who did not follow the path of
virtue. In the work of Racine, Phaedra is tortured by feelings of guilt under the eyes of
God, who reigns everything and is present everywhere. The appearance of the character
of Aricia magnifies the pain of Phaedra, whose tragic end cannot be anything else besides
her death. At last, in Ritsos’ work Phaedra gains a full retrospect of the past and she
realizes that she lead a life full of hypocrisy out of her fear for others’ opinion about her.
In this poem Ritsos presents Phaedra as a heroine who acquires her true identity through
the confession of her love, her suicide and the denigration of Hippolytus’ name. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
