| dc.contributor.advisor | Σιδηροπούλου, Αύρα | |
| dc.contributor.author | Δημητρίου-Μιχαηλίδου, Στέλια | |
| dc.contributor.other | Demetriou-Michaelidou, Stelia | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2016-07-04 | |
| dc.date.accessioned | 2016-07-04T09:08:48Z | |
| dc.date.available | 2016-07-04T09:08:48Z | |
| dc.date.copyright | 2016-05 | |
| dc.date.issued | 2016-07-04 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2016/00036 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/2358 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Η παρούσα διατριβή στοχεύει να διερευνήσει το θέατρο του σκηνοθέτη‐δημιουργού, το
οποίο κυριαρχεί στη θεατρική σκηνή από τις απαρχές του 21ου αιώνα συνεχίζοντας την
ανοδικη πορεια του απο τις δεκαετιες ΄70 και ’80 μέχρι και σήμερα. Το θέμα
αντιμετωπίζεται αφενός μέσα από τη βιβλιογραφική έρευνα –όπως αυτή έχει διαμορφωθεί
εως σήμερα‐ η οποία συζητά τη θεωρία του θεάτρου του σκηνοθέτη‐δημιουργού (auteur),
και αφετέρου μέσα από την πρακτική εφαρμογή της όπως απαντά στην σκηνοθετική
διασκευή του Robert Wilson, Hamlet: a monologue. Βοηθητικά εργαλεία αποτελούν τα
ιστορικά δεδομένα που οδηγούν στη δημιουργία του θεάτρου αυτού, η διαλεκτική που
απαντά στη θεωρία της λογοτεχνίας και του θεάτρου υπό το πρίσμα των Μεταδομιστών
και της αποδόμησης, καθώς και οι σκηνοθετικές πρακτικές οι οποίες στηρίζονται στο
μεταμοντέρνο είδος θεάτρου. Καθώς ο σκηνοθέτης‐δημιουργός χρησιμοποιεί ως
δημιουργικό εργαλείο την πρακτική της «διασκευής», η οποία συνδέεται κατά κόρον με τα
«κλασικά» θεατρικά κείμενα, κρίνεται απαραίτητο να αποσαφηνισθούν και να οριστούν οι
βασικές αυτές έννοιες, ώστε να οδηγηθεί η συζήτηση στην καρδιά του θέματος της
παρούσας διατριβής, που αφορά στον κορυφαίο ως προς την κλασικότητα των έργων του
Σαίξπηρ και τον πολυδιασκευασμένο Άμλετ του.
Επιλέγοντας ως εμβληματικό παράδειγμα του όρου auteur, τον πρωτοποριακό σκηνοθέτη‐
δημιουργό Robert Wilson η παρούσα διατριβή αναλαμβάνει το ρίσκο να εξετάσει τον τρόπο
με τον οποίο εφαρμόζεται στην πράξη το θέατρο του σκηνοθέτη‐δημιουργού, αλλά και να
σταθεί κριτικά απέναντι σε αυτό, ώστε να δώσει απάντηση στο ερώτημα «πόσοι (πρέπει
και μπορεί) τελικά (να) είναι οι Άμλετ». Συγκεκριμένα παρακολουθεί αφενός την πορεία
δημιουργίας και αφετέρου προσεγγίζει ερμηνευτικά την παράσταση‐διασκευή‐εκδοχή του
σαιξπηρικού έργου από τον Wilson.
Η παρούσα διατριβή συμπερασματικά, εισηγείται όπως η τέχνη του σκηνοθέτη‐δημιουργού
να ειδωθεί ως τρόπος διερεύνησης και διεύρυνσης τόσο των κλασικών κειμένων‐πηγών,
αλλά και της ίδιας της θεατρικής τέχνης. Αντιμετωπίζει το συναπάντημα του «κλασικού» με
τη «διασκευή» ως μια δημιουργική συνένωση η οποία φέρνει στη ζωή τον «καρπό ενός
έρωτα», ένα νέο δημιούργημα το οποίο ως τέτοιο δοκιμάζει τις αντοχές του στον χώρο και
τον χρόνο. Ο ορισμός της σαιξπηρικής δραματουργίας ως μία «διασκευή εν εξελίξει» και η
αντιμετώπιση του σαιξπηρικού Άμλετ, ως ένα «έργο εν κινήσει», ευνοούν και δικαιολογούν
τον δημιουργικό πειραματισμό του Wilson ο οποίος κτυπώντας στα «αδιάρρηκτα βράχια
του Άμλετ», διερευνά και διευρύνει τον εαυτό του και την τέχνη του, συνεχίζοντας την
πορεία εξέλιξης και τη διαδικασία προσαρμογής του έργου σε κάθε νέο πλαίσιο αναφοράς. | el_GR |
| dc.format.extent | 67 σ. 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
| dc.subject | Θεωρία του θεάτρου | el_GR |
| dc.subject | Theory of theatre | el_GR |
| dc.subject | Wilson Robert | el_GR |
| dc.title | Το θέατρο του σκηνοθέτη: Ο σκηνοθέτης ως δημιουργός-συγγραφέας του κειμένου της παράστασης Άμλετ: Η εκδοχή του Robert Wilson | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The current thesis aims to investigate the theatre of the director (“auteur theatre”) –as the
creator of the theatrical event‐ which is now prevalent on the theatre stages continuing its
rising course since the mid‐seventies. The thesis tackles the issue by focusing both on
scholarly research on “auteur theatre”, and on actual practice, as manifest in Robert Wilson’s
adaptation of Hamlet, entitled: Hamlet: a monologue. As research tools, theatre history and
theatre theory which provide the necessary historical data and theoretical framework that
leads to the examination of the establishment of auteur theatre. Poststructuralism and
deconstruction theory, in combination with postmodern directing practices, are also of great
importance in this conversation, as they provide the basic tools for the director to apply his
adapting skills on “classical” theatre texts. By defining the terms “classic” and “adaptation”,
the conversation is being driven to the heart of this thesis, namely, classical Shakespeare
and his multi‐adapted Hamlet.
Selecting avant‐garde director Robert Wilson as an emblematic paradigm of auterism, this
current thesis explores the way in which, directors practice their role as writers and
creators of the theatre event. In addition to that, the following pages aim to confront the
practice of auterism with a critical eye, in order to answer the recurrent question of “how
many Ηamlets, could and should exist”. In particular, this thesis attempts to observe
Wilson’s process in rewriting his version of Hamlet, and also in interpreting the staging of
this adaptation.
What is being suggested in this thesis is that auterism should be seen as a way in which
directors can investigate and expand not only canonical dramaturgy, but also the art of
theatre as well. The point in which “classics” meet “adaptations” should be considered as a
creative union, which ultimately gives birth to a “love child” –a brand new work of art that is
being set free, in order to test the text’s strengths and its ability to survive through space
and time. By defining Shakespearean dramaturgy as an “ongoing adaptation” and
Shakespearean Hamlet as “a play in motion”, the following chapters consider Wilson’s
experimentation with Hamlet as a creative and evolutionary process that aligns with the
plays’ tendency to travel in (and through) time. While Wilson hits violently on the
“unbreakable rock” of the Shakespearean text, at the same time he investigates and expands
himself and his art through an entirely new and yet deeply timeless adaptation of Hamlet. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
