Διερεύνηση αϋπνίας σε επαγγελματίες υγείας του χειρουργικού τομέα

Abstract

Εισαγωγή: Ο χειρουργικός τομέας αποτελεί έναν από τα πλέον στρεσσογόνα εργασιακά περιβάλλοντα με σημαντικές επιπτώσεις στην ψυχική υγεία και την απόδοση των επαγγελματιών υγείας. Επιπλέον, το κυκλικό ωράριο που ακολουθείται στα περισσότερα νοσοκομεία σε συνδυασμό με την ένταση της εργασίας δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη διαταραχών του ύπνου και ψυχικών διαταραχών. Σκοπός: Ο προσδιορισμός της συχνότητας των διαταραχών ύπνου σε ιατρούς και νοσηλευτές που εργάζονται στο χειρουργικό τομέα. Υλικό και μέθοδος : Χρησιμοποιήθηκαν ερωτηματολόγια αυτοαναφοράς. Το πρώτο ερωτηματολόγιο περιελάμβανε ερωτήσεις σχετικές με τα κοινωνικοδημογραφικά χαρακτηριστικά του ερωτώμενου. Το δεύτερο αφορούσε στις διαταραχές του ύπνου και περιελάμβανε την Κλίμακα Αϋπνίας Αθηνών και κάποιες συμπληρωματικές ερωτήσεις σχετικές με την ποιότητα του ύπνου. Ο πληθυσμός της έρευνας ήταν 161 εργαζόμενοι ιατροί και νοσηλευτές στο χειρουργικό τομέα των 2 νοσοκομείων (Πανεπιστημιακό και Γενικό Νοσοκομείο) της Λάρισας ( δείγμα ευκολίας). Αποτελέσματα : Η πλειονότητα του δείγματος ήταν άνδρες (52,5%), έγγαμοι (71,9%) και με παιδιά (70,7%). Σημαντικά προβλήματα ύπνου ανιχνεύτηκαν σε ποσοστό 5-20%. Η συνολική βαθμολογία στην κλίμακα AIS ήταν 5,38±4,34. Στατιστικά σημαντική διαφορά ως προς τη βαθμολογία στην Κλίμακα Αϋπνίας Αθηνών παρουσιάστηκε μεταξύ ανδρών και γυναικών: t(159)=-2,250, p=0,026, με μέση τιμή 4,67±3,97 για τους άνδρες και 6,21±4,27 για τις γυναίκες. Σημειώνεται ότι οι γυναίκες είχαν μέση τιμή μεγαλύτερη του 6, εύρημα που υποδηλώνει σημαντική διαταραχή του ύπνου. Επίσης, όσοι έκαναν περισσότερες από 8 εφημερίες το μήνα είχαν υψηλότερη βαθμολογία στην κλίμακα AIS και μάλιστα πάνω από την οριακή τιμή 6, σε σχέση με όσους έκαναν λιγότερες : t(159)=-2,122, p=0,036, με μέση τιμή 6,88±4,73 έναντι 4,66± 3,91 των υπολοίπων. Συμπέρασμα : Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης υπογραμμίζουν τη σημαντική συχνότητα της αϋπνίας μεταξύ των επαγγελματιών υγείας και δείχνουν το πόσο αναγκαία είναι η λήψη μέτρων, προκειμένου να προληφθούν οι συνέπειες της αϋπνίας.