Η στολή της ψυχής: Η πύκνωση της μεθιστορικής ποίησης ως άκρα εκλέπτυνση στο ποίημα “Το μίζαρον”

Abstract

Περίληψη: Αντιλαμβάνομαι το συνολικό έργο του Κυριάκου Χαραλαμπίδη, κυρίως, αλλά όχι μόνον, στα μετά τη Μεθιστορία ποιητικά του βιβλία, ως μια χειρονομία διαρκούς και δυναμικής αποκατάστασης του κρισιμότερου από τα στοιχεία που έχουν χαθεί, και που συνιστά ό,τι ο ίδιος ο ποιητής υποβάλλει ως την υψηλότερη απώλεια κατά την οικουμενική ιστορική τραγωδία. Δεν αναφέρομαι στη (γεωγραφική) πατρίδα, ούτε στη φυσική ζωή, τη βιολογική ύπαρξη, αλλά στη βαθύτερη και πνευματική ιδιοσυστασία, που αίρει τον άνθρωπο υπέρ τη φθορά, και τον αθανατίζει διά της μετοχής του στον Λόγο. Πρωτίστως, λοιπόν (και τελικά), αυτό που έχει χαθεί είναι η ιερά αγιοταφίτικη σινδόνη, το σάβανο που σκεπάζει την απώλεια, και από την απώλεια θωρακίζει τα πλάσματα: η στολή της ψυχής, ένα μαντήλι, το μίζαρον. Με αναφορές απ’ όλο το έργο, αλλά ιδιαιτέρως εμβαθύνοντας στο ομώνυμο ποίημα, θα διακρίνω ουσιώδη οντολογικά στοιχεία του εν γένει μεθιστορικού τρόπου, κατά το τριμερές σχήμα: υποστατικό, απολογητικό, αγαπητικό, η ανάπτυξη του οποίου θα φωτίσει τη συνύφανση ιστορίας και εσχατολογίας, την υπέρβαση της πρώτης προς (πάντα ήδη, όχι ακόμα) τον λυτρωτικό και λυτρωμένο χρόνο της Όγδοης Ημέρας, τον κατ’ εξοχήν χρόνο, δηλαδή, της μεθιστορίας καθαυτής.