| dc.contributor.advisor | Γκίνη, Ελένη | |
| dc.contributor.author | Μάκη, Παντελής | |
| dc.contributor.other | Maki, Pantelis | |
| dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
| dc.date.accessioned | 2023-09-01T10:54:48Z | |
| dc.date.available | 2023-09-01T10:54:48Z | |
| dc.date.copyright | 2023-09-01 | |
| dc.date.issued | 2023-05 | |
| dc.identifier.other | ΘΣΠ/2022/00183 | el_GR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/5689 | |
| dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
| dc.description.abstract | Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι, μέσα από την επικέντρωση στο τρίπτυχο πάθος, εξομολόγηση και τιμωρία, να αναδειχθούν οι διακειμενικές εκδοχές του μύθου της Φαίδρας, στα έργα της Μαρίνας Τσβετάγιεβα, του Γιάννη Ρίτσου και της Αμάντας Μιχαλοπούλου. Η θεωρία της διακειμενικότητας αποτελεί το βασικό μεθοδολογικό εργαλείο μελέτης των έργων. Παράλληλα, η διατριβή επιχειρεί να εξετάσει εάν ο επιτελεστικός λόγος της Φαίδρας, όπως προτείνεται στη θεωρία της Judith Butler για το κοινωνικό φύλο, καταφέρνει να υπονομεύσει τα ρυθμιστικά κανονιστικά πλαίσια που ορίζουν την έμφυλη ταυτότητα της ηρωίδας σε κάθε έργο. Στις νεότερες πραγματεύσεις του μύθου που εξετάζονται στην παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή, η Φαίδρα, στον βαθμό που οι κοινωνικές νόρμες της εποχής το επιτρέπουν, επιχειρεί να αντισταθεί σε αυτά τα ρυθμιστικά πλαίσια. Οι ηρωίδες της Τσβετάγιεβα, του Ρίτσου και της Μιχαλοπούλου, σε αντίθεση με τη Φαίδρα του Ευριπίδη που προσπάθησε απεγνωσμένα να καταπνίξει τα αισθήματά της, υποδέχονται το πάθος άλλοτε ως ευκαιρία προσωπικής εκπλήρωσης και άλλοτε ως μια σαφή έκφραση αντίστασης στα πατριαρχικά πρότυπα. Μέσα από την εξομολόγησή τους επιχειρούν να θραύσουν τα κοινωνικά στερεότυπα και να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στην επιθυμία. Το δικαίωμα αυτό, ωστόσο, καμία Φαίδρα δεν θα καταφέρει να το απολαύσει. Ο λόγος της δεν κατορθώνει να επιτελέσει μία έμφυλη ταυτότητα ικανή να αντιπαρέλθει τα κανονιστικά πρότυπα και να κατοχυρώσει το δικαίωμα στο πάθος. | el_GR |
| dc.format.extent | 72 σ. ; 30 εκ. | el_GR |
| dc.language | gr | el_GR |
| dc.language.iso | gr | el_GR |
| dc.publisher | Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου | el_GR |
| dc.rights | info:eu-repo/semantics/openAccess | el_GR |
| dc.subject | Θεωρία της Διακειμενικότητας -- Θέατρο | el_GR |
| dc.subject | Theory of intertextuality -- Theater | el_GR |
| dc.title | Οι διακειμενικές αναπαραστάσεις της Φαίδρας μέσα από το στοιχείο της εξομολόγησης, στα ομώνυμα έργα του Γιάννη Ρίτσου και της Μαρίνας Τσβετάγιεβα και το έργο της Αμάντας Μιχαλοπούλου Η Φαίδρα Καίγεται | el_GR |
| dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
| dc.description.translatedabstract | The goal of this MA dissertation is, by focusing on the triptych "passion, confession, punishment", to highlight the intertextual versions of the myth of Phaedra in the works of Marina Tsvetaeva, Yiannis Ritsos and Amanda Michalopoulou. The theory of intertextuality is used as the primary methodological tool to examine the texts. At the same time, the thesis attempts to examine whether Phaedra's performative discourse, as proposed in Judith Butler’s theory of social gender, succeeds in undermining the regulatory normative frameworks that define the gender identity of the heroine in each play. In the most recent discussions of the myth which are examined in this master's thesis, Phaedra, to the extent that the social norms of the time allow, attempts to resist these regulatory frameworks. The heroines in Tsvetaeva, Ritsos and Michalopoulou’s works, unlike Euripides' Phaedra who desperately tried to suppress her feelings, embrace passion as a means of personal fulfillment or a form of resistance to oppressive social norms. Through their confession, they attempt to break the social stereotypes and to claim their right to desire. However, no Phaedra will be able to enjoy the specific right. Her discourse fails to enact a gender identity that would allow overcoming normative standards and reserving the right to passion. | el_GR |
| dc.format.type | pdf | el_GR |
