Εκτίμηση επιπέδου εργασιακής παρακίνησης και ικανοποίησης. Μελέτη περίπτωσης «Νοσοκομείο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ΙΙΙ»

Abstract

Σκοπός της εν λόγω έρευνας, που διεξάγεται στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού προγράμματος «Διοίκηση Επιχειρήσεων (MBA)» του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, είναι να αξιολογηθεί το επίπεδο ικανοποίησης και παρακίνησης των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ΙΙΙ. Η περιγραφική αυτή έρευνα εξετάζει τις διάφορες μεταβλητές μεμονωμένα και το επίπεδο ικανοποίησής τους, με στόχο να εξηγήσει τη σχέση αιτίου-αιτιατού. Εργαλείο της έρευνας αποτέλεσαν τα έντυπα και ηλεκτρονικά ερωτηματολόγια που μοιράστηκαν στο προσωπικό με απλή τυχαία σειρά. Τα ερωτηματολόγια αποτελούνταν από 3 μέρη: τα δημογραφικά στοιχεία των ερωτηθέντων, τα ερωτήματα που αφορούσαν την εργασιακή ικανοποίηση και τέλος τα ερωτήματα που αφορούσαν την παρακίνηση από την εργασία. Η βαθμονόμηση των αποτελεσμάτων έγινε με τη μέθοδο Likert πέντε βαθμίδων. Εν συνεχεία, τα αποτελέσματα αναλύθηκαν με τη χρήση διαγραμμάτων και πινάκων για κάθε ερώτημα ξεχωριστά. Επιπλέον, αναλύθηκαν κάποια συγκεκριμένα ερωτήματα σε σχέση με την επαγγελματική κατηγορία των εργαζομένων. Τέλος, έγινε σύγκριση των αποτελεσμάτων της εν λόγω έρευνας με άλλες παρόμοιες έρευνες και παρουσιάστηκαν τα τελικά συμπεράσματα της έρευνας. Από τα αποτελέσματα της έρευνας διαφαίνεται ότι οι εργαζόμενοι είναι σχετικά ικανοποιημένοι από τις σχέσεις τους με τους συναδέλφους και τους προϊστάμενους τους αλλά και από τη φύση της δουλειάς τους. Αντίθετα δεν παρουσιάζονται ιδιαίτερα ικανοποιημένοι σε σχέση με την αμοιβή τους, τις επιπλέον παροχές που απολαμβάνουν αλλά και την αναγνώριση της εργασίας τους. Τα αποτελέσματα αυτά συμβαδίζουν απόλυτα με παρόμοιες μελέτες που έγιναν σε νοσοκομεία της Κύπρου και της Ελλάδας. Σχετικά με το μέρος Γ που αφορά τους παράγοντες παρακίνησης των εργαζομένων, επιβεβαιώνονται με σιγουριά τα αποτελέσματα του μέρους Β. Ιδιαίτερα σημαντικοί παράγοντες παρακίνησης φαίνεται να εμφανίζονται οι παράγοντες που έχουν να κάνουν με την ηθική ικανοποίηση των εργαζομένων και την ενσυναίσθηση προς τους εργαζομένους. Οι παράγοντες αυτοί είναι κυρίως η αναγνώριση της εργασίας, η ανθρωποκεντρική προσέγγιση και η ενθάρρυνσή και ο έπαινος. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι φαίνεται να παρακινούνται λιγότερο από τη συμμετοχή τους στα κέντρα αποφάσεων και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις με τους συναδέλφους ή/και με τους προϊσταμένους τους, χωρίς να σημαίνει ότι τα κίνητρα αυτά δεν θεωρούνται εξίσου σημαντικά και απαραίτητα στην εργασίας. Εν κατακλείδι, γίνεται μια σύγκριση όλων των πιο πάνω δεδομένων σε σχέση με την επαγγελματική κατηγορία των συμμετεχόντων, από τα οποία εξάγονται ιδιαίτερα σημαντικά συμπεράσματα που θα πρέπει να προβληματίσουν τις διευθύνσεις των Νοσοκομείων. Η μελέτη αυτή δίνει αρκετή τροφή για σκέψη και αποτελεί κατά την γνώμη μου ένα καλό προζύμι για να ακολουθήσει μια ανάλογη προσπάθεια για εκτίμηση και αξιοποίησης του προσωπικού, με σκοπό να επιτευχθεί το μέγιστο της απόδοσης και ικανοποίησης των εργαζομένων.