Ευρωπαϊκή ενοποίηση οικονομική κρίση και προοπτικές κράτους πρόνοιας.
Προβολή/ Άνοιγμα
Ημερομηνία
2019-06Συγγραφέας
Σαρήμπαλης, Παντελεήμων
Μεταδεδομένα
Εμφάνιση πλήρους εγγραφήςΕπιτομή
Σκοπός: Η παρούσα διπλωματική εργασίας με θέμα «Ευρωπαϊκή ενοποίηση, οικονομική κρίση και προοπτική κράτους πρόνοιας» έχει ως στόχο να αναδείξει την επίδραση της Ευρωπαϊκή πολιτικής στην άσκηση της εθνικής πολιτικής υγείας. Στηριζόμενη στην ανάλυση των θεωριών του ιστορικού θεσμισμού, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του εξευρωπαϊσμού, επιχειρεί να προσδιορίσει τα χαρακτηριστικά της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, έτσι όπως αυτή συντελείται κατά τη περίοδο των μνημονίων και να εξετάσει τη θεσμική φύση τους στην εξέλιξη της πολιτικής υγείας στην Ελλάδα.
Μεθοδολογία: Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από ελληνικές και ξενόγλωσσες βιβλιογραφικές αναφορές και από ηλεκτρονικές πηγές.
Λέξεις-Φράσεις κλειδιά: ιστορικός θεσμισμός, ευρωπαϊκή ενοποίηση, εξευρωπαϊσμός, οικονομική κρίση, μνημόνιο, Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ), Οργανισμός Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ), Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ).
Αποτελέσματα: Η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αποτελεί βασικό στόχο της ιδρυτικής πράξης (ΕΕΠ), η οποία επιχειρείται ποικιλοτρόπως στην εξελικτική πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η επιβολή των μνημονίων κατά τη περίοδο της οικονομικής κρίσης, συνιστούν ένα εργαλείο που τείνει προς αυτή τη κατεύθυνση. Στη περίπτωση της Ελλάδας, τα μνημόνια επέδρασαν καταλυτικά στη πραγματοποίηση αλλαγών στο χρόνια αδρανές υγειονομικό σύστημα της.
Συμπεράσματα: Τα μνημόνια που εφαρμόστηκαν στα κράτη μέλη, παρουσιάζουν χαρακτηριστικά τόσο ενεργητικής όσο και παθητικής ενοποίησης, όπως και στοιχεία θεσμοθέτησης μια άτυπης ιδεολογικής σύγκλισης που είχε ξεκινήσει με τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Ως προς το υγειονομικό σύστημα της Ελλάδας, τα μνημόνια εφάρμοσαν μέτρα , τα οποία είχαν απορριφθεί από τις προ-μνημονιακές κυβερνήσεις εξαιτίας μιας σειράς παραγόντων, όπως η απροθυμία των εκάστοτε κυβερνήσεων να αναλάβουν το πολιτικό και οικονομικό κόστος, η έλλειψη οράματος, η ανεπάρκεια προγραμματισμού και η απουσία κοινωνικής συναίνεσης των ομάδων συμφερόντων (διοικητικοί υπάλληλοι, ιατρικό προσωπικό κ.α.)