Η αναπαράσταση των γυναικών στο αρχαίο ελληνικό δράμα: Φαίδρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη
Επιτομή
Βασιζόμενη στην φεμινιστική κριτική και τις σπουδές του φύλου, η παρούσα διατριβή μελετά την δράση τριών γυναικείων μορφών στο αρχαίο ελληνικό δράμα: της Φαίδρας στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη, της Αντιγόνης στην ομώνυμη τραγωδία του Σοφοκλή και της πρωταγωνίστριας της Λυσιστράτης του Αριστοφάνη. Η Φαίδρα ερωτεύεται τον γιο του άνδρα της και από φόβο μήπως διαρρεύσει το μυστικό της τον οδηγεί με ψευδείς κατηγορίες στον θάνατο. Η Αντιγόνη παραβαίνει τις εντολές του αρχηγού της πόλης Κρέοντα και θάβει τον αδελφό της Πολυνείκη, που θεωρείτο προδότης της πόλης, υπηρετώντας τους άγραφους θεϊκούς νόμους και ταυτόχρονα διαπράττοντας ύβρη την οποία πληρώνει με τη ζωή της. Τέλος, η Λυσιστράτη συνωμοτεί με τις υπόλοιπες γυναίκες της πόλης και της Ελλάδας με στόχο το τέλος του πολέμου και την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας του οίκου αλλά και της κοινότητας της πόλης. Και οι τρεις ηρωίδες βγαίνουν από την σφαίρα του οίκου – με την οποία συνδέεται κατά κανόνα η γυναίκα στην κοινωνία στης κλασικής Αθήνας και στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία – και πραγματοποιούν μια δυναμική εισβολή στη δημόσια σφαίρα, η οποία παραδοσιακά συνδέεται με τον άνδρα. Θα δούμε ότι η παραβατική δράση τους προκαλεί μια βαθιά κρίση, η οποία οδηγεί άλλοτε στην καταστροφή και άλλοτε στην σωτηρία των αρσενικών χαρακτήρων. Στο τέλος των έργων το status quo αποκαθίσταται, όμως πριν από αυτό η γυναίκα μέσα από την δράση της οδηγεί τον άνδρα στη διερεύνηση κεντρικών ζητημάτων που σχετίζονται με την ταυτότητά του και σε μια διευρυμένη θέαση των πραγμάτων.