Εμφάνιση απλής εγγραφής

dc.contributor.authorΓεωργής, Γιώργος
dc.contributor.authorΓεωργής, Γιώργος
dc.contributor.other«Οι ομιλητές» Michał Bzinkowski Ines Di Salvo Dora E. Solti Μαρία Αμοιρίδου Ντία-Τροοδία Αριστοδήμου Ανδρέας Ι. Βοσκός Ευριπίδης Γαραντούδης Γιώργος Γεωργής Δήμητρα Δημητρίου Κυριάκος Ιωάννου Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου Δημήτρης Κοσμόπουλος Νίκος Μαθιουδάκης Κυριάκος Μαργαρίτης Δώρα Μέντη Μιχαήλ Πασχάλης Αντώνης Κ. Πετρίδης Θεοδόσης Πυλαρινός Πηνελόπη Στράτη Πολίνα Ταμπακάκη Δημήτριος Δ. Τριανταφυλλόπουλος Σταμάτης Ν. Φιλιππίδης Λουΐζα ΧριστοδουλίδουGR
dc.date.accessioned2018-10-26T06:22:45Z
dc.date.available2018-10-26T06:22:45Z
dc.date.created31 Ιανουαρίου – 2 Φεβρουαρίου 2019
dc.date.issued2019
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11128/3840
dc.descriptionΟ Κυριάκος Χαραλαμπίδης μάς έχει δώσει την πιο πολυδιάστατη και ολοκληρωμένη παρουσία της Ελένης στη νεοελληνική ποίηση. Αξιοποίησε και την τελευταία λεπτομέρεια του «Ελένειου μύθου», όλες τις αφηγήσεις, τις δοξασίες και τις παραλλαγές, για να συνθέσει και να ιστορήσει τη δική του εκδοχή. Ένας σύγχρονος αoιδός ανασκευάζει με μαεστρία τον αρχαίο μύθο με συγχρονικές προσεγγίσεις. Από τα Κύπρια Έπη και τον Ευριπίδη ως τον Γκαίτε, τον Παλαμά, τον Σεφέρη, τον Σινόπουλο και τον Ρίτσο, η Ελένη προβάλλει ερωτική και πανέμορφη, θεά ή πόρνη, αθώα ή ένοχη, ιδιοτελής και πανούργα, εξαπατημένη και πιστή, μα πάντα θεϊκή, όπως την αντίκρυσαν οι πρόβουλοι των Τρώων ν’ ανεβαίνει στο τείχος της Τροίας, πάνω από τις Σκαιές Πύλες: αἰνῶς ἀθανάτῃσι θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν (Γ 158) πόσο πραγματικά με τις αθάνατες θεές στην όψη μοιάζει Η Ελένη του Χαραλαμπίδη είναι συνισταμένη όλων των εκδοχών της Ελένης, της αρχαίας και της νεότερης λογοτεχνίας. Σε περισσότερα από δέκα αρχαιόμυθα ποιήματα του, όπως η «Παλινωδία», «Στο Παλάτι του Πρωτέα», «Στη γλώσσα της υφαντικής», «Μετά θάνατον έρως», «Ελένη», «Έλανδρος», «Στον αργαλειό», «Αχιλλεύς», «Μενέλαος», «Αυτοείδωλο», «Η παρθένος Ελένη», έχει κυρίαρχη παρουσία, ενώ σε άλλα έχει έμμεσες αναφορές ή υπαινικτικές αναγωγές. Είναι εντυπωσιακή η βαθειά γραμματολογική γνώση της άμεσης και παράπλευρης γενεαλογίας της Ελένης, τόσο της θείας καταγωγής της, όσο και των παιδιών της από τη συνεύρεση με τον Μενέλαο, τον Θησέα, τον Πάρη και τον Αχιλλέα. Και συνακόλουθα η μαεστρική ενύφανση των λεπτομερειών του περίπλοκου και πολυεξακτινωμένου μύθου στην ποιητική του, όπου άμεσα συνομιλεί με τους αρχαίους ποιητές και συγγραφείς, αφήνοντας τους νεότερους να ακούγονται σεκόντο σε αρμονική διωδία.el_GR
dc.description.abstractΟ Κυριάκος Χαραλαμπίδης μάς έχει δώσει την πιο πολυδιάστατη και ολοκληρωμένη παρουσία της Ελένης στη νεοελληνική ποίηση. Αξιοποίησε και την τελευταία λεπτομέρεια του «Ελένειου μύθου», όλες τις αφηγήσεις, τις δοξασίες και τις παραλλαγές, για να συνθέσει και να ιστορήσει τη δική του εκδοχή. Ένας σύγχρονος αoιδός ανασκευάζει με μαεστρία τον αρχαίο μύθο με συγχρονικές προσεγγίσεις. Από τα Κύπρια Έπη και τον Ευριπίδη ως τον Γκαίτε, τον Παλαμά, τον Σεφέρη, τον Σινόπουλο και τον Ρίτσο, η Ελένη προβάλλει ερωτική και πανέμορφη, θεά ή πόρνη, αθώα ή ένοχη, ιδιοτελής και πανούργα, εξαπατημένη και πιστή, μα πάντα θεϊκή, όπως την αντίκρυσαν οι πρόβουλοι των Τρώων ν’ ανεβαίνει στο τείχος της Τροίας, πάνω από τις Σκαιές Πύλες: αἰνῶς ἀθανάτῃσι θεῇς εἰς ὦπα ἔοικεν (Γ 158) πόσο πραγματικά με τις αθάνατες θεές στην όψη μοιάζει Η Ελένη του Χαραλαμπίδη είναι συνισταμένη όλων των εκδοχών της Ελένης, της αρχαίας και της νεότερης λογοτεχνίας. Σε περισσότερα από δέκα αρχαιόμυθα ποιήματα του, όπως η «Παλινωδία», «Στο Παλάτι του Πρωτέα», «Στη γλώσσα της υφαντικής», «Μετά θάνατον έρως», «Ελένη», «Έλανδρος», «Στον αργαλειό», «Αχιλλεύς», «Μενέλαος», «Αυτοείδωλο», «Η παρθένος Ελένη», έχει κυρίαρχη παρουσία, ενώ σε άλλα έχει έμμεσες αναφορές ή υπαινικτικές αναγωγές. Είναι εντυπωσιακή η βαθειά γραμματολογική γνώση της άμεσης και παράπλευρης γενεαλογίας της Ελένης, τόσο της θείας καταγωγής της, όσο και των παιδιών της από τη συνεύρεση με τον Μενέλαο, τον Θησέα, τον Πάρη και τον Αχιλλέα. Και συνακόλουθα η μαεστρική ενύφανση των λεπτομερειών του περίπλοκου και πολυεξακτινωμένου μύθου στην ποιητική του, όπου άμεσα συνομιλεί με τους αρχαίους ποιητές και συγγραφείς, αφήνοντας τους νεότερους να ακούγονται σεκόντο σε αρμονική διωδία.el_GR
dc.description.tableofcontents«Πρόγραμμα συνεδρίου» «Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2019»GR
dc.description.tableofcontents«Πρόγραμμα συνεδρίου» «Παρασκευή, 1 Φεβρουαρίου 2019»GR
dc.description.tableofcontents«Πρόγραμμα συνεδρίου» «Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου 2019»GR
dc.language.isogrel_GR
dc.publisherΑνοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρουel_GR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/openAccessel_GR
dc.subjectΚυριάκος Χαραλαμπίδης, Νεοελληνική Λογοτεχνία, Νεοελληνική Ποίηση, Νεοελληνική Λογοτεχνία της Κύπρου, Διεθνές Συνέδριο «Κυριάκου Χαραλαμπίδη Επίσκεψις», Πρόγραμμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό», ελληνική γλώσσα, διαχρονία, εναλλαγή γλωσσικών κωδίκων, αρχαία ελληνική γλώσσα, Κοινή Νεοελληνική, διακειμενικότητα, Πρώτη πηγή (1961), Η άγνοια του νερού (1967), Το αγγείο με τα σχήματα (1973), Αχαιών Ακτή (1977), Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (1982), Θόλος (1989), Μεθιστορία (1995), Δοκίμιν (2000), Αιγιαλούσης επίσκεψις (2003), Κυδώνιον μήλον (2006) Ολισθηρός Ιστός (2009), Ίμερος (2012), Στη Γλώσσα της Υφαντικής (2013), Ηλίου και σελήνης άλως (2015)GR
dc.title«Ο ελένειος μύθος στην ποίηση του Κ. Χαραλαμπίδη»el_GR
dc.title.alternative«Ο ελένειος μύθος στην ποίηση του Κ. Χαραλαμπίδη»el_GR
dc.typeOtherel_GR


Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Thumbnail

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Εμφάνιση απλής εγγραφής