Η επίδραση της ναρκισσιστικής ηγεσίας στη στάση των επαγγελματιών υγείας
Προβολή/ Άνοιγμα
Ημερομηνία
2016-03-30Συγγραφέας
Πασχαλίδου, Ιωάννα-Χρύσα
Μεταδεδομένα
Εμφάνιση πλήρους εγγραφήςΕπιτομή
Εισαγωγή: Ο ηγέτης έχει κομβικό ρόλο στην εύρυθμη λειτουργία και αποτελεσματικότητα ενός οργανισμού, ενώ μια διαφορετική μορφή ηγεσίας μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετική έκβαση έναν οργανισμό.
Σκοπός: Η παρούσα εργασία στοχεύει στη διερεύνηση της σχέσης της ναρκισσιστικής ηγεσίας με την οργανωσιακή δέσμευση, την οργανωσιακή ταύτιση και την οργανωσιακή υποστήριξη.
Υλικό και μέθοδος: Στην έρευνα έλαβαν μέρος 140 επαγγελματίες Νοσηλευτές από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, ηλικίας 22-52 ετών. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε με διαδικτυακή διανομή ερωτηματολογίου σε ομάδα κοινωνικής δικτύωσης νοσηλευτών. Χρησιμοποιήθηκε ερωτηματολόγιο, το οποίο περιελάβανε ερωτήσεις σχετικά με την εργασιακή κατάσταση και τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων, καθώς και ερωτήσεις κλειστού τύπου, διαβαθμισμένων απαντήσεων σε 5βαθμη κλίμακα Likert, οι οποίες είχαν να κάνουν με το ναρκισσισμό, την οργανωσιακή δέσμευση, την οργανωσιακή ταύτιση και την αντιλαμβανόμενη οργανωσιακή υποστήριξη.
Αποτελέσματα: Γυναίκες ήταν το 83,6% του δείγματος. Στον ιδιωτικό τομέα εργάζονταν το 62,9%. Ο ναρκισσισμός κυμάνθηκε σε μέτρια επίπεδα στην 5βαθμη κλίμακα Likert, ενώ υψηλότερα όλων βρέθηκε η οργανωσιακή δέσμευση (3,45±1,08). Η οργανωσιακή υποστήριξη συσχετίζεται θετικά και στατιστικά σημαντικά με την οργανωσιακή ταύτιση και δέσμευση και ισχυρά αρνητικά με το ναρκισσισμό (p<0,001). Επίσης, αρνητικά με το ναρκισσισμό σχετίζονται και η οργανωσιακή δέσμευση (p=0,009) και η οργανωσιακή ταύτιση (p=0,040). Όσοι είχαν συνεργαστεί περισσότερα από 3 έτη με τον προϊστάμενο, θεωρούσαν περισσότερο ναρκισσιστή τον προϊστάμενο συγκριτικά με εκείνους με λιγότερα χρόνια συνεργασίας (2,89±1,33έναντι 2,37±1,19)-p=0,019.
Συμπεράσματα: Η παρούσα μελέτη ανέδειξε τις σοβαρές επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο ναρκισσισμός στις στάσεις των εργαζομένων απέναντι στο νοσοκομείο. Η αίσθηση του «απόλυτου» και οι δογματικές πεποιθήσεις δε συνάδουν με το χώρο της υγείας, όπου στο επίκεντρο βρίσκεται–ή πρέπει να βρίσκεται ο άνθρωπος και χρειάζονται εξατομικευμένες προσεγγίσεις, τόσο προς τους ασθενείς, όσο και προς τους επαγγελματίες υγείας.