Μέθοδοι παρακίνησης του διοικητικού προσωπικού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της Κύπρου εν καιρώ οικονομικής κρίσης

Abstract

Σκοπός της έρευνας ήταν να αναδείξει τις κατηγορίες κινήτρων/παραγόντων που παρακινούν τους εργαζομένους του ευρύτερου δημόσιου τομέα (ΕΔΤ) ώστε να εργάζονται αποδοτικά μέσα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης και να υποδείξει μεθόδους παρακίνησης του προσωπικού που θα αυξήσουν περαιτέρω την αποδοτικότητά τους. Επιπλέον, η έρευνα στόχο είχε να προσδιορίσει το ρόλο των προϊσταμένων στην παρακίνηση του προσωπικού, να καταγράψει την οργανωσιακή κουλτούρα που διέπει τους οργανισμούς του ΕΔΤ στην Κύπρο, να εκτιμήσει το βαθμό ταύτισης των εργαζομένων με τον οργανισμό και να μετρήσει την εργασιακή τους ικανοποίηση. Στην έρευνα συμμετείχαν 429 άτομα από 27 οργανισμούς του ΕΔΤ. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε εξ’ ολοκλήρου ηλεκτρονικά. Το ερωτηματολόγιο αποτελείτο από 3 μέρη που μετρούσαν την παρακίνηση στο χώρο εργασίας, την εργασιακή ικανοποίηση και τα δημογραφικά στοιχεία. Η στατιστική ανάλυση αφορούσε μη παραμετρικούς ελέγχους με το κριτήριο Mann Whitney-U (2 samples) για τις κατηγορικές μεταβλητές με δύο επίπεδα, με το κριτήριο Kruskal-Wallis H (k samples) για μεταβλητές με περισσότερα επίπεδα και στατιστική συσχέτιση με τη χρήση του δείκτη συσχέτισης Sprearman’s Rho για συνεχείς μεταβλητές. Τα αποτελέσματα κατέδειξαν ικανοποιητικά επίπεδα ταύτισης των συμμετεχόντων με τους οργανισμούς, μέτρια επίπεδα εργασιακής ικανοποίησης και σχετικά υψηλό ποσοστό πρόθεσης αποχώρησης από τους οργανισμούς του ΕΔΤ. Η κυρίαρχη διάσταση της οργανωσιακής κουλτούρας των οργανισμών του ΕΔΤ βρέθηκε η «Κοινωνική Υπευθυνότητα» ενώ η έρευνα κατέδειξε τον υποβαθμισμένο ρόλο των προϊσταμένων στην παρακίνηση του προσωπικού. Επίσης, έχει διαφανεί ότι οι εργαζόμενοι στον ΕΔΤ παρακινούνται κύρια από μη οικονομικά κίνητρα που έχουν να κάνουν με τη διοίκηση και τα χαρακτηριστικά του οργανισμού, λιγότερο από οικονομικά κίνητρα και τέλος από μη οικονομικά κίνητρα που αφορούν τα χαρακτηριστικά της εργασίας. Τέλος, η παρούσα έρευνα ανέδειξε τα κενά που αφορούν την παρακίνηση των εργαζομένων αλλά και τα κακώς έχοντα στους οργανισμούς του ΕΔΤ. Η συνειδητοποίηση τους από τις διοικήσεις θα αποτελέσει το πρώτο βήμα για αντιμετώπισή τους. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην αποκατάσταση του ρόλου των προϊσταμένων στην παρακίνηση του προσωπικού αλλά και στην υιοθέτηση εκείνων των μεθόδων παρακίνησης που συναντούν τις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζομένων, όπως αυτές εκφράστηκαν μέσα από την παρούσα έρευνα.