Ψηφιακό και εφαρμοσμένο δράμα στην προσχολική εκπαίδευση
Επιτομή
Τα τελευταία χρόνια, το σύστημα εκπαίδευσης της Ελλάδας άρχισε να επαναπροσδιορίζει τους παιδαγωγικούς στόχους και τις μεθόδους του, προτάσσοντας νέους τρόπους διδασκαλίας και μάθησης. Αφήνοντας κατά μέρος παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας και παρωχημένα συστήματα γνώσης, η σύγχρονη διδασκαλία παρέχει πλέον μια παιδεία, η οποία χαρακτηρίζεται από έννοιες, όπως η διαπολιτισμικότητα, η διαθεματικότητα, η διεπιστημονικότητα και η διακειμενικότητα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εκπαίδευσης, οι τέχνες απέκτησαν τη δική τους θέση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τόσο ως αυτόνομο μάθημα, όσο και ως εργαλείο της διδακτικής μεθοδολογίας των υπόλοιπων μαθημάτων. Σαφέστατα, η τέχνη του Θεάτρου αναδείχτηκε ως ένας αποτελεσματικός φορέας αγωγής των παιδιών. Αναγνωρίστηκε η αξία του δράματος, μέσω του οποίου μεγιστοποιήθηκαν τα όρια της διδασκαλίας και μετατράπηκε έτσι, σε μια γόνιμη μέθοδο, καλώντας όλους τους μαθητές όλων των ηλικιών να κινηθούν συλλογικά και βιωματικά μέσα στο Σχολείο.
Πέρα όμως από την εισαγωγή του Θεάτρου στην εκπαιδευτική διαδικασία, αποδείχτηκε ότι και οι Νέες Τεχνολογίες αποτελούν ένα βασικό εργαλείο προς εξυπηρέτηση των στόχων του Σχολείου, αλλά και βασική προϋπόθεση για την εξασφάλιση ενός καλύτερου εκπαιδευτικού αποτελέσματος. Έτσι, επήλθε η ενσωμάτωση και η αξιοποίηση των δυνατοτήτων που παρέχουν οι Νέες Τεχνολογίες και δημιουργήθηκε ένα ενιαίο ψηφιακό περιβάλλον για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς.
Ως συνέπεια της γενικότερης αυτής εξέλιξης και μέσα στα πλαίσια της διαθεματικότητας, προέκυψε ο συνδυασμός της Θεατρικής Αγωγής με τις Νέες Τεχνολογίες και ο συγκερασμός του δράματος με τον ψηφιακό κόσμο, που οδήγησε στην δημιουργία του λεγόμενου «Ψηφιακού Δράματος», που βρίσκεται όμως ακόμα σε εμβρυικό στάδιο.
Η παρούσα εργασία επιδιώκει να συμβάλει στο διάλογο και στη διερεύνηση που αφορά την εισαγωγή του ψηφιακού δράματος στο νηπιαγωγείο συμπληρωματικά με τη διδασκαλία της τέχνης του εφαρμοσμένου θεάτρου. Δεδομένου ότι η δημιουργία ενός ψηφιακού δράματος προϋποθέτει την επιστημονική γνώση του παραδοσιακού/εφαρμοσμένου δράματος, στόχος της εργασίας δεν είναι να υποστηρίξει την υποκατάσταση του παραδοσιακού τρόπου θεατρικής διδασκαλίας και του ανεβάσματος μιας θεατρικής παράστασης, αλλά να τον εμπλουτίσει, όσον αφορά την πρακτική των διδακτικών προσεγγίσεων.
Ως προς τη γενική διάρθρωσή της, η εργασία απαρτίζεται από δύο μέρη: (α) τη θεωρητική προσέγγιση του ψηφιακού και του εφαρμοσμένου δράματος μέσα στα πλαίσια της θεατρικής αγωγής, και (β) από το εμπειρικό μέρος της εφαρμογής των θεωρητικών προτάσεων στο πλαίσιο της ελληνικής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και συγκεκριμένα στο νηπιαγωγείο.
Τα στατιστικά στοιχεία και τα εν γένει αποτελέσματα της έρευνας που διεξήχθη σε συγκεκριμένο δείγμα μαθητών έχουν κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερη αξία, γιατί συνηγορούν σαφώς υπέρ της συστηματικής ένταξης του εφαρμοσμένου δράματος στο νηπιαγωγείο σε συνδυασμό με στοιχεία του ψηφιακού δράματος, το οποίο μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό μαθησιακό εργαλείο.