Στράτη, ΠηνελόπηΠηνελόπηΣτράτη«Οι ομιλητές» Michał Bzinkowski Ines Di Salvo Dora E. Solti Μαρία Αμοιρίδου Ντία-Τροοδία Αριστοδήμου Ανδρέας Ι. Βοσκός Ευριπίδης Γαραντούδης Γιώργος Γεωργής Δήμητρα Δημητρίου Κυριάκος Ιωάννου Άντα Κατσίκη-Γκίβαλου Δημήτρης Κοσμόπουλος Νίκος Μαθιουδάκης Κυριάκος Μαργαρίτης Δώρα Μέντη Μιχαήλ Πασχάλης Αντώνης Κ. Πετρίδης Θεοδόσης Πυλαρινός Πηνελόπη Στράτη Πολίνα Ταμπακάκη Δημήτριος Δ. Τριανταφυλλόπουλος Σταμάτης Ν. Φιλιππίδης Λουΐζα Χριστοδουλίδου2018-10-182024-08-262018-10-1831 Ιανουαρ2019https://kypseli.ouc.ac.cy/handle/11128/2310Περίληψη: Το αδημοσίευτο ποίημα «Το νυφικό της μνήμης» εντάσσεται στον κύκλο των ποιημάτων του Κυριάκου Χαραλαμπίδη που αναπλάθουν και ανασημασιοδοτούν τον οδυσσειακό μύθο. Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη, ως αρχετυπικό ζεύγος, αποτελούν τη μυθική αφετηρία για μια οντολογική διερεύνηση της ανθρώπινης μοίρας με εσχατολογικές προεκτάσεις. Ο οδυσσειακός μύθος συνυφαίνεται και συμπλέκεται στο ποίημα με άλλους αρχαίους μύθους και προαιώνιους συμβολισμούς, σε έναν ποιητικό αναστοχασμό πάνω στα όρια και τις εκδοχές του ίδιου του μύθου. Στην ανακοίνωση ιχνηλατείται ο ρόλος της μνήμης ως συνεκτικής ουσίας, αλλά και ως χωροχρονικής συντεταγμένης του σύμπαντος χαραλαμπίδειου μύθου Οδυσσέα-Πηνελόπης. Παράλληλα, ανιχνεύεται η διαλεκτική σχέση του ποιήματος με την Οδύσσεια, την μεθομηρική παράδοση, την καβαφική ειρωνεία. Διερευνάται επίσης ο διάλογος του εν λόγω ποιήματος με ποιήματα προγενέστερων συλλογών που ανήκουν στον ίδιο κύκλο: «Η Πηνελόπη αναγνωρίζει τον Οδυσσέα» από το Δοκίμιν (2000), «Πηνελόπη Οδυσσέως» από το Κυδώνιον μήλον (2006), «Στον αργαλειό» από τον Ίμερο (2012), «Οδυσσεύς» από τη συλλογή Στη γλώσσα της υφαντικής (2013), καθώς και η συνομιλία του με τα ποιήματα «Νυμφίου αγνοουμένου» και «Θέατρο σκιών» από την πλέον πρόσφατη συλλογή Ηλίου και Σελήνης άλως (2017), στα οποία υφέρπει ο οδυσσειακός μύθος.Περίληψη: Το αδημοσίευτο ποίημα «Το νυφικό της μνήμης» εντάσσεται στον κύκλο των ποιημάτων του Κυριάκου Χαραλαμπίδη που αναπλάθουν και ανασημασιοδοτούν τον οδυσσειακό μύθο. Ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη, ως αρχετυπικό ζεύγος, αποτελούν τη μυθική αφετηρία για μια οντολογική διερεύνηση της ανθρώπινης μοίρας με εσχατολογικές προεκτάσεις. Ο οδυσσειακός μύθος συνυφαίνεται και συμπλέκεται στο ποίημα με άλλους αρχαίους μύθους και προαιώνιους συμβολισμούς, σε έναν ποιητικό αναστοχασμό πάνω στα όρια και τις εκδοχές του ίδιου του μύθου. Στην ανακοίνωση ιχνηλατείται ο ρόλος της μνήμης ως συνεκτικής ουσίας, αλλά και ως χωροχρονικής συντεταγμένης του σύμπαντος χαραλαμπίδειου μύθου Οδυσσέα-Πηνελόπης. Παράλληλα, ανιχνεύεται η διαλεκτική σχέση του ποιήματος με την Οδύσσεια, την μεθομηρική παράδοση, την καβαφική ειρωνεία. Διερευνάται επίσης ο διάλογος του εν λόγω ποιήματος με ποιήματα προγενέστερων συλλογών που ανήκουν στον ίδιο κύκλο: «Η Πηνελόπη αναγνωρίζει τον Οδυσσέα» από το Δοκίμιν (2000), «Πηνελόπη Οδυσσέως» από το Κυδώνιον μήλον (2006), «Στον αργαλειό» από τον Ίμερο (2012), «Οδυσσεύς» από τη συλλογή Στη γλώσσα της υφαντικής (2013), καθώς και η συνομιλία του με τα ποιήματα «Νυμφίου αγνοουμένου» και «Θέατρο σκιών» από την πλέον πρόσφατη συλλογή Ηλίου και Σελήνης άλως (2017), στα οποία υφέρπει ο οδυσσειακός μύθος.«Πρόγραμμα συνεδρίου» «Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 2019»«Πρόγραμμα συνεδρίου» «Παρασκευή, 1 Φεβρουαρίου 2019»«Πρόγραμμα συνεδρίου» «Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου 2019»grinfo:eu-repo/semantics/openAccessΚυριάκος Χαραλαμπίδης, Νεοελληνική Λογοτεχνία, Νεοελληνική Ποίηση, Νεοελληνική Λογοτεχνία της Κύπρου, Διεθνές Συνέδριο «Κυριάκου Χαραλαμπίδη Επίσκεψις», Πρόγραμμα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό, Οδυσσέας, Πηνελόπη, Οδύσσεια, μύθος, μυθική μέθοδος, μεθιστορία, πρόσληψη της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας, διακειμενικότητα Πρώτη πηγή (1961), Η άγνοια του νερού (1967), Το αγγείο με τα σχήματα (1973), Αχαιών Ακτή (1977), Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (1982), Θόλος (1989), Μεθιστορία (1995), Δοκίμιν (2000), Αιγιαλούσης επίσκεψις (2003), Κυδώνιον μήλον (2006) Ολισθηρός Ιστός (2009), Ίμερος (2012), Στη Γλώσσα της Υφαντικής (2013), Ηλίου και σελήνης άλως (2015)Other