Περιβαλλοντική στρατηγική και ναυτιλία

Abstract

Ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (International Maritime Organisation, ΙΜΟ) έχει θέσει τους στόχους που αφορούν τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από την Ναυτιλία με ορόσημο το 2030 και το 2050. Στόχος είναι η μείωση κατά 40% μέχρι το 2030 και 50% μέχρι το 2050 σε σύγκριση με το 2008 (που είναι η χρονιά βάσης). Το 2020 ήταν η πρώτη χρονιά σταθμός με στόχο την μείωση κατά 20% και τα 2 χρόνια πριν 2018-2019 μπορούν να χαρακτηριστούν ως ιδιαίτερα δύσκολα για τις αποφάσεις που έπρεπε να παρθούν. Οι ναυτιλιακές εταιρείες ανά τον κόσμο έχουν ήδη ξεκινήσει την αναζήτηση της καλύτερης λύσης σχετικά με τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αφού θα χρειαστούν επενδύσεις τόσο σε τεχνολογία όσο και σε υποδομές στη ξηρά για να μπορέσουν να εξυπηρετούν τα πλοία ανά τον κόσμο και να σιγουρεύσουν το απρόσκοπτο εμπόριο σε όλα τα μήκη και πλάτη των ωκεανών. Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι να παρουσιαστούν οι δυσκολίες που υπήρξαν στην μετάβαση από το 2019 στο 2020 και να αναλυθούν οι επιλογές των πλοιοκτητών για να επιτευχθούν οι δύο επόμενοι στόχοι. Οι εναλλακτικές πηγές ενέργειας που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τα πλοία είναι η αμμωνία, το υδρογόνο σε συνδυασμό με συμβατικά καύσιμα, το υδρογόνο, η αιολική ενέργεια, η ηλιακή ενέργεια και οι μπαταρίες. Αυτές είναι και οι εναλλακτικές που θα αναλυθούν στην παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή.