Νέες τάσεις και περιορισμοί στη βιομηχανική συνεργασία σε συμβάσεις αεροδιαστημικής και άμυνας.

Abstract

Η παρούσα διατριβή αποσκοπεί στην –κατά το δυνατόν- μεγαλύτερη κατανόηση του θεσμού των Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων (ΑΩ) και Βιομηχανικής Συνεργασίας (ΒΣ) και την ανάδειξη των δυνατοτήτων που παρέχει με την αξιοποίησή του του ως πολύτιμου εργαλείου για την Ελλάδα, αφ’ ενός στη μεγιστοποίηση του ελέγχου που θα μπορεί να ασκήσει στην εφοδιαστική αλυσίδα Αμυντικού Υλικού (ΑΥ) και αφ΄ετέρου, στην προσπάθεια της οικονομικής ανάπτυξης (τόσο σε Εθνικό, όσο και σε Περιφερειακό επίπεδο), ιδιαίτερα ύστερα και από την περίοδο της Οικονομικής Κρίσης. Μέσω της έρευνας αυτής επιδιώκεται η τροφοδότηση της Ακαδημαϊκής Κοινότητας με όλα εκείνα τα απαραίτητα στοιχεία, ώστε να διαμορφωθεί κοινή μεθοδολογία διαχείρισης προγραμμάτων Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων. Η έρευνα που διεξήχθη ακολούθησε βηματικό τρόπο, ήτοι: Ανάλυση Παρελθούσης Κατάστασης, Μελέτη Τρεχουσών Συνθηκών, Εκτίμηση Μελλοντικών Εξελίξεων. Επίσης, αξιολογήθηκαν αλλαγές και τάσεις στο γενικότερο περιβάλλον, ενώ αξιολογήθηκε η επίδραση που είχαν (και έχουν) τα ΑΩ στην ανάπτυξη μιας χώρας, εξετάζοντας το τουρκικό παράδειγμα. Μετά ταύτα, εξετάστηκε η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία (ΕΑΒΙ) και πως έχουν επιδράσει τα ΑΩ σε αυτή. Τέλος, έγινε προσπάθεια Συγκριτικής Προτυποποίησης (Benchmark) επιτυχούς εφαρμογής των μεθόδων που χρησιμοποιούν άλλες χώρες (Τουρκία, Ταϊβάν, Ομάν). Συμπερασματικά διαπιστώνεται ότι, ο θεσμός των ΑΩ/ΒΣ μπορεί να αποτελέσει σημαντικότατο εργαλείο στην ενίσχυση της ΕΑΒΙ και, ως εκ τούτου, πρέπει να αναμορφωθεί και να ενισχυθεί, ώστε η Ελλάδα να μπορέσει να επιταχύνει την ανάπτυξή της, τόσο οικονομικά, όσο και σε όρους τεχνογνωσίας – τεχνολογίας.