Η αρχαιοκαπηλία στην ιστορική διάσταση αλλά και ως ένα πολιτιστικό φαινόμενο στο σύγχρονο ελληνικό κράτος.

Η παρούσα διπλωματική διατριβή ασχολείται με το ολέθριο φαινόμενο της αρχαιοκαπηλίας των πολιτιστικών θησαυρών, όπως αυτό εμφανίστηκε στον ελλαδικό χώρο από αρχαιοτάτων χρόνων, στις περιόδους ξένων κατακτητών και από τους περιηγητές του 19ου αιώνα και πώς αντιδρούσε το ελληνικό κράτος σε αυτό μέσω του νομικού πλαισίου, εθνικού και διεθνούς. Μεθοδολογικά ακολουθήθηκε η βιβλιογραφική επισκόπηση, πρωτογενών και δευτερογενών πηγών και η μελέτη περίπτωσης, βάσει της οποίας εξετάστηκαν εκτενώς οι περιπτώσεις:«H αφαίρεση των μάρμαρων του Παρθενώνα από τον λόρδο Έλγιν», «η Αφροδίτη της Μήλου», ο «Σκεπτόμενος Εφήβος» και οι «Κλεμμένες αρχαιότητες του αρχαιολογικού μουσείου της Κορίνθου». Διαπιστώθηκε ότι η ανάγκη θωράκισης των πολιτιστικών θησαυρών οδήγησε στο να ενισχυθούν οι νομικές διατάξεις με πιο αυστηρά άρθρα, ώστε να μπορεί το κράτος να διεκδικήσει και επαναπατρίσει τις υφαρπαγμένες αρχαιότητες. Ακόμη, ότι παρά τα διαπιστωμένα κενά στη διεθνή και στην εγχώρια νομοθεσία, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια για την καταστολή του φαινομένου και της μέριμνας των αρχαιοτήτων, καθώς και των πρακτικών διεκδίκησής τους. Προτάθηκε δε να γίνουν και επιπλέον ενέργειες διεκδίκησης βάσει πιο σύγχρονων νομοθεσιών, όπως του Ν 3028/2002 και του συμπληρωματικού του Ν 3658/2008, αν και δεν πρέπει να παραβλέπεται η διεκδίκηση μέσω διπλωματίας και ως προς το ηθικό σκέλος.