Η διαχείριση του ιατρικού δυναμικού σε Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση παρούσα κατάσταση-Προτάσεις θεσμικών αλλαγών
Επιτομή
Εισαγωγή: Η παροχή αποτελεσματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης προς τους ιατρούς, αποτελεί μια βασική εισροή, της παραγωγικής λειτουργίας των συστημάτων υγείας. Συνεπώς πρέπει να σχεδιάζονται και να αποφασίζονται εκείνες οι πολιτικές, που βελτιώνουν το επίπεδο των δεξιοτήτων και των γνώσεων των ιατρών.
Σκοπός: Η εργασία επιχειρεί να διερευνήσει τους όρους άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος τόσο στην ελληνική επικράτεια όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό το πρίσμα της συνεχούς κατάρτισης και εκπαίδευσης του ανθρώπινου δυναμικού. Γίνεται προσπάθεια να αποτυπωθούν τα βασικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου ιατρικού δυναμικού της ελληνικής επικράτειας και να προσδιορισθούν οι όροι διαχείρισης και κατάρτισης του τόσο σε θεσμικό όσο και σε εκπαιδευτικό επίπεδο.
Μεθοδολογία: Βασικό εργαλείο μελέτης στην παρούσα εργασία ήταν η ανάλυση ενός ερωτηματολογίου που δημιουργήθηκε από το συντονιστικό τμήμα του προγράμματος του London School of Economics στη Μεγ.Βρετανία και το οποίο συμπληρώθηκε από εμπειρογνώμονες σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Εκτός από τη χρήση του συγκεκριμένου ημιδομημένου ερωτηματολογίου, έγινε και μια συστηματική καταγραφή και ανάλυση των αριθμητικών δεδομένων για το ελληνικό καθώς και το ευρωπαϊκό ιατρικό δυναμικό με απώτερο στόχο της την ανάλυση της υφιστάμενης κατάστασης και την ανάδειξη των προβλημάτων της διαδικασίας κατάρτισης του ιατρικού ανθρώπινου δυναμικού.
Αποτελέσματα: Η ανάλυση των στοιχείων της έρευνας και η σύγκριση των ελληνικών δεδομένων με τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά ανέδειξε τις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στην διαχείριση, στην κατανομή, αλλά και στο θεσμικό πλαίσιο συνεχιζόμενης κατάρτισης στις διάφορες χώρες και στην ανάγκη ομογενοποίησης και σύγκλισης του τρόπου διαχείρισης και λειτουργίας του ιατρικού δυναμικού.
Συμπεράσματα: Η έρευνα κατέδειξε την ανάγκη συνεργασίας των ευρωπαϊκών χωρών και την συνδυαστική προσφορά θετικών μεταρρυθμίσεων που έχουν ήδη εφαρμοστεί. Προβλήματα όπως η απουσία ολοκληρωμένων συστημάτων αξιολόγησης και συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, η υπερπληθώρα ιατρικού δυναμικού και οι γεωγραφικές ανισότητες στην κατανομή ειδικοτήτων στην ελληνική επικράτεια είναι ζητήματα στα οποία επιβάλλεται να δοθούν λύσεις ρεαλιστικές, υλοποιήσιμες οι οποίες να βασίζονται στη διεθνή εμπειρία.