Μοντέλα λήψεως αποφάσεων και ισορροπιών στις πολιτικές υγείας: Μεταξύ κοινωνικοποίησης και αποδοτικότητας

Abstract

Εισαγωγή: Τα τελευταία έτη η Ελλάδα βρίσκεται σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Στα πλαίσια αυτά ελήφθησαν και μέτρα για την περικοπή των δαπανών στην υγεία. Τα μέτρα αυτά είχαν κυρίως οριζόντιο χαρακτήρα και αμιγώς σε όρους χρηματοοικονομικούς. Δεν περιλάμβαναν προμελέτη, αλλά ούτε και αναδιάρθρωση του υφιστάμενου συστήματος. Από τα φαινόμενα της υγείας τα τελευταία χρόνια προέκυψε το ερώτημα αν η υγεία και η περίθαλψη αποτελούν αγαθό ή προϊόν και ως εκ τούτου, ποια θα είναι η μετέπειτα ακολουθούμενη πολιτική. Για το σκοπό αυτό διερευνήσαμε την πιθανότητα να μελετηθεί το φαινόμενο με τη χρήση των παιγνίων και ειδικότερα αν μπορεί να προκύψει ισορροπία στην υγεία Μέθοδος: Έγινε βιβλιογραφική ανασκόπηση και συλλέχθηκαν δεδομένα από επίσημες στατιστικές αρχές. Τα δεδομένα, υπέστησαν επεξεργασία, καθώς και χρησιμοποιήθηκαν για τον υπολογισμό δεικτών της υγείας. Διατυπώθηκαν ορισμένες από τις βασικές αρχές της θεωρίας παιγνίων και χρησιμοποιήθηκαν αλγόριθμοι για την επίλυση της στοχαστικότητας των παιγνίων. Αποτελέσματα: Βρέθηκαν συσχετίσεις, θετικές και αρνητικές μεταξύ των μεταβλητών της δημόσιας υγείας. Συγκεκριμένα, βρέθηκε ότι υπήρχε θετική συσχέτιση με το ρυθμό μεταβολής των δεικτών θνησιμότητας και τις δαπάνες για την υγεία. Επίσης βρέθηκε ότι υπάρχει ιδία δαπάνη ύψους 2.8% του ΑΕΠ. Τέλος, διατυπώθηκε αιτιολογική σχέση μεταξύ των αυτοκτονιών και των επιπέδων απασχόλησης. Οι προσομοιώσεις με τη χρήση στοχαστικών αλγορίθμων έδωσαν ενδιαφέροντα αποτελέσματα, αλλά φάνηκε ότι σε μη- συνεργατικά παίγνια δεν προκύπτει ισορροπία και επίσης στις περιπτώσεις αυτές το όφελος ή το κόστος ενός παίκτη συνεπάγεται το αντίστροφο για τους άλλους. Συζήτηση: Στην παρούσα εργασία, μελετήσαμε μια σειρά φαινομένων που αφορούν στα οικονομικά της υγείας και τη σχέση αυτών με τα παίγνια. Η κυριότερη παρατήρηση που κάναμε ήταν ότι με βάση τις προσομοιώσεις μας δεν ήταν δυνατό να επιτευχθεί ισορροπία στα παίγνια. Επίσης, ένα μη- συνεργατικό παίγνιο δεν μπορούσε να οδηγήσει στην καλυτέρευση ενός παίκτη χωρίς την ταυτόχρονη επιδείνωση ενός άλλου και κατά αυτό τον τρόπο δεν παρατηρήθηκε ισορροπία Nash- Pareto. Το βασικό ερώτημα, που θα μπορούσε να απαντηθεί μέσα από την εργασία αυτή αφορούσε στην αποδοτικότητα και κοινωνικοποίηση της υγείας, ήτοι της αντιμετώπισής της ως αγαθό ή προϊόν. Από τα παίγνια διαφαίνεται ότι δεν επέρχεται ισορροπία και ως εκ τούτου, η λύση βρίσκεται στις πολιτικές υγείας και αμιγώς στο πως αντιμετωπίζεται η υγεία και η περίθαλψη μέσα από αυτές.