Ο ρόλος, η απόδοση και η λειτουργία της δυαδικότητας στο παραδοσιακό Γαλλικό θέατρο του παραλόγου και οι προεκτάσεις του στο σύγχρονο Αγγλοσαξονικό και Αμερικανικό θέατρο

Στόχο της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής αποτελεί η διερεύνηση της δυαδικής σχέσης και της επιλογής του μοτίβου απεικόνισης των χαρακτήρων ως «ζεύγη» στη δραματουργία των βασικότερων εκπροσώπων του ευρωπαϊκού Θεάτρου του Παραλόγου, καθώς και οι προεκτάσεις αυτών στο μεταγενέστερο αγγλοσαξονικό και αμερικανικό θέατρο.

Tα βασικά ερωτήματα αφορούν στον ακριβή καθορισμό του είδους των δυαδικών σχέσεων (ψυχολογική, φυσική/σωματική, κοινωνική και υπαρξιακή υπόσταση των χαρακτήρων), την ύπαρξη ή την απουσία συναισθηματικών δεσμών και εξάρτησης, τα βαθύτερα κίνητρα και τον ρόλο του ζευγαριού στην εξέλιξη της δραματικής πλοκής. Μελετάται ακόμη η λειτουργία και η χρηστικότητα της δυαδικότητας ως συγγραφική επιλογή, η συμμετρία/ασυμμετρία των ρόλων στα πλαίσια αυτής, ο συμβολισμός, τα μέσα διαχείρισης και απεικόνισής της σε επίπεδο συγγραφής και σκηνοθεσίας. Εξετάζεται το είδος επικοινωνίας (γλωσσικής, κινησιολογικής, σκηνικής) των δραματικών προσώπων και ο σημασιολογικός ρόλος της παρουσίας ή απουσίας αυτής. Τέλος, επιχειρείται μια προσέγγιση των ειδολογικών/υφολογικών χαρακτηριστικών απόδοσης της έννοιας του «ζευγαριού».

Μετά από μια μικρή εισαγωγή στην οποία αναφέρονται ορισμένα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της φόρμας του Θεάτρου του Παραλόγου, μελετούνται οι ευρωπαίοι συγγραφείς Beckett, Ionesco και Genet. Όσον αφορά στην προσέγγιση των Ionesco και Genet, η έρευνα δεν περιορίζεται αποκλειστικά στα σημαντικότερα και περισσότερο γνωστά έργα τους, αλλά επεκτείνεται στην εργογραφία, εφόσον η δυαδικότητα διακρίνεται, εξίσου, ισχυρή και εξυπηρετεί διαφορετικά συγγραφικά μοτίβα και θεατρικές τεχνικές, παρά την παρουσία δευτερευόντων δραματικών προσώπων.

Μετά το πέρας της διερεύνησης των τριών γαλλόφωνων εκπροσώπων, ακολουθεί συγκεντρωτική ανάλυση της προσέγγισης της δυαδικότητας για τον καθένα, ενώ στη συνέχεια, αναζητούνται οι τυχόν επιρροές του Ευρωπαϊκού Θεάτρου του Παραλόγου στο Αγγλοσαξονικό και Αμερικανικό Θέατρο, μελετώντας ενδεικτικά δυο έργα των Pinter και Albee, αντιστοίχως.

Για τον κάθε εξεταζόμενο εκπρόσωπο, επισημαίνονται, αρχικά, κάποια βασικά δραματολογικά στοιχεία προσέγγισης των ζευγαριών, ενώ ο κύριος στόχος της μελέτης αυτής συνίσταται στην εμβάθυνση και καταγραφή των συγκεκριμένων μοντέλων σύμφωνα με τα οποία κάθε συγγραφέας διαχειρίζεται τη δυαδικότητα.