Εμφάνιση απλής εγγραφής

dc.contributor.advisorΔημουλά, Βασιλική
dc.contributor.authorΑμπουλού, Ειρήνη
dc.contributor.otherAmpoulou, Irene
dc.coverage.spatialΚύπροςel_GR
dc.date.accessioned2018-10-03T09:03:21Z
dc.date.available2018-10-03T09:03:21Z
dc.date.copyright2018-10-02
dc.date.issued2018-05
dc.identifier.otherΕΓΛ/2018/00093el_GR
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11128/3763
dc.descriptionΠεριέχει βιβλιογραφικές παραπομπές.el_GR
dc.description.abstractΣτόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι η μελέτη και η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουν και μετασχηματίζουν το μύθο της Ελένης εκπρόσωποι της τέχνης όπως ο Όμηρος, ο Ευριπίδης, ο Γκαίτε και ο Ρίτσος καθώς και η καταγραφή των διαφορετικών συμβολισμών που οι ίδιοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπο της. Με βάση της θεωρία της πρόσληψης αλλά και την επιστημονική ανασκόπηση του φύλου αναζητείται η παρατήρηση των διαχρονικών μεταμορφώσεων του γυναικείου προσώπου της Ελένης. Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε αποκάλυψε την πολυεπίπεδη αντίφαση του προσώπου της. Στον Όμηρο κινείται ανάμεσα σε Θεούς και ανθρώπους. Διαθέτει μια ιδιότητα μοναδική και συνάμα καταστροφική, την Ομορφιά. Είναι ανεύθυνη των πράξεων της ως έρμαιο της θέλησης των θεών αλλά και υπεύθυνη για τις προσωπικές της επιλογές. Είναι η Ελένη της Σπάρτης αλλά και της Τροίας. Ο Ευριπίδης επηρεασμένος από τις φιλοσοφικές αντιλήψεις της εποχής του εκμεταλλεύεται την αντιφατική παρουσία της προκειμένου να εμβαθύνει στην αναζήτηση των διαφορών ανάμεσα στο Είναι και το Φαίνεσθαι. Προσπαθώντας να καταθέσει τις υπαρξιακές αναζητήσεις της προσωπικές του αλλά και αυτές που χαρακτήριζαν την εποχής του, ο Γκαίτε πλάθει το σύμβολο της αιώνιας Γυναίκας. Από-ενοχοποιεί την Ελένη και την αποκαθιστά στο χριστιανικό κόσμο. Τέλος στον Ρίτσο καταγράφεται το κύκνειο άσμα μιας γυναίκας η οποία ζει όταν δεν είναι πια ούτε οι πολλαπλοί μύθοι της, ούτε η αίγλη της Ιδέας του αιώνιου θηλυκού. Είναι η γυναίκα που στο τέλος της ζωής της αντιλαμβάνεται ότι έζησε μέσα από τη διαχρονική οπτική αφήγηση των δημιουργών της Τέχνης.el_GR
dc.format.extentvi, 70 σ. 30 εκ.el_GR
dc.languagegrel_GR
dc.language.isogrel_GR
dc.publisherΑνοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρουel_GR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/closedAccessel_GR
dc.subjectΕυριπίδης -- π. 480-406 π.Χ. -- Κριτική και ερμηνείαel_GR
dc.subjectΕυριπίδης -- π. 480-406 π.Χ.-- Ελένηel_GR
dc.subjectΕυριπίδης -- π. 480-406 π.Χ. -- Τραγωδίεςel_GR
dc.titleΕλένης Μεταμορφώσειςel_GR
dc.typeΜεταπτυχιακή Διατριβήel_GR
dc.description.translatedabstractThe purpose of this postgraduate dissertation is to study and highlight the way in which Heleni's myths are hired and transformed by artists such as Homer, Euripides, Goethe and Ritsos, as well as the recording of the different symbolisms they recognize in her face. Based on the theory of receptions as well as the scientific review of sex, it is sought to observe the transformations of Helen's female face. The research carried out revealed the controversy of her face. In Homer’ s books Helen moves between Gods and people. It has a unique and destructive property, Beauty. She is irresponsible of her deeds as a god of the will of the gods but also responsible for her personal choices. She is Helen of Sparta but also of Troy. Euripides, influenced by the philosophical perceptions of his time, exploits the contradictory presence of Helen to deepen the search for the differences between Being and Appearance. Trying to present his own existential quests but also those that characterized his era, Goethe forms the symbol of the eternal Woman. By-incriminating Helen and restoring her to the Christian world. Finally, Ritsos records the swan song of a woman who lives when she is no longer a myth, nor the glamor of the Idea of the Eternal Feminine. She is the woman who at the end of her life realizes that she lived through the diachronic visual narrative of the creators of Art.el_GR
dc.format.typepdfel_GR


Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Thumbnail

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Εμφάνιση απλής εγγραφής