dc.contributor.advisor | Δημουλά, Βασιλική | |
dc.contributor.author | Αμπουλού, Ειρήνη | |
dc.contributor.other | Ampoulou, Irene | |
dc.coverage.spatial | Κύπρος | el_GR |
dc.date.accessioned | 2018-10-03T09:03:21Z | |
dc.date.available | 2018-10-03T09:03:21Z | |
dc.date.copyright | 2018-10-02 | |
dc.date.issued | 2018-05 | |
dc.identifier.other | ΕΓΛ/2018/00093 | el_GR |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11128/3763 | |
dc.description | Περιέχει βιβλιογραφικές παραπομπές. | el_GR |
dc.description.abstract | Στόχος της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι η μελέτη και η ανάδειξη του τρόπου με τον οποίο προσλαμβάνουν και μετασχηματίζουν το μύθο της Ελένης εκπρόσωποι της τέχνης όπως ο Όμηρος, ο Ευριπίδης, ο Γκαίτε και ο Ρίτσος καθώς και η καταγραφή των διαφορετικών συμβολισμών που οι ίδιοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπο της. Με βάση της θεωρία της πρόσληψης αλλά και την επιστημονική ανασκόπηση του φύλου αναζητείται η παρατήρηση των διαχρονικών μεταμορφώσεων του γυναικείου προσώπου της Ελένης. Η έρευνα που πραγματοποιήθηκε αποκάλυψε την πολυεπίπεδη αντίφαση του προσώπου της. Στον Όμηρο κινείται ανάμεσα σε Θεούς και ανθρώπους. Διαθέτει μια ιδιότητα μοναδική και συνάμα καταστροφική, την Ομορφιά. Είναι ανεύθυνη των πράξεων της ως έρμαιο της θέλησης των θεών αλλά και υπεύθυνη για τις προσωπικές της επιλογές. Είναι η Ελένη της Σπάρτης αλλά και της Τροίας. Ο Ευριπίδης επηρεασμένος από τις φιλοσοφικές αντιλήψεις της εποχής του εκμεταλλεύεται την αντιφατική παρουσία της προκειμένου να εμβαθύνει στην αναζήτηση των διαφορών ανάμεσα στο Είναι και το Φαίνεσθαι. Προσπαθώντας να καταθέσει τις υπαρξιακές αναζητήσεις της προσωπικές του αλλά και αυτές που χαρακτήριζαν την εποχής του, ο Γκαίτε πλάθει το σύμβολο της αιώνιας Γυναίκας. Από-ενοχοποιεί την Ελένη και την αποκαθιστά στο χριστιανικό κόσμο. Τέλος στον Ρίτσο καταγράφεται το κύκνειο άσμα μιας γυναίκας η οποία ζει όταν δεν είναι πια ούτε οι πολλαπλοί μύθοι της, ούτε η αίγλη της Ιδέας του αιώνιου θηλυκού. Είναι η γυναίκα που στο τέλος της ζωής της αντιλαμβάνεται ότι έζησε μέσα από τη διαχρονική οπτική αφήγηση των δημιουργών της Τέχνης. | el_GR |
dc.format.extent | vi, 70 σ. 30 εκ. | el_GR |
dc.language | gr | el_GR |
dc.language.iso | gr | el_GR |
dc.publisher | Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου | el_GR |
dc.rights | info:eu-repo/semantics/closedAccess | el_GR |
dc.subject | Ευριπίδης -- π. 480-406 π.Χ. -- Κριτική και ερμηνεία | el_GR |
dc.subject | Ευριπίδης -- π. 480-406 π.Χ.-- Ελένη | el_GR |
dc.subject | Ευριπίδης -- π. 480-406 π.Χ. -- Τραγωδίες | el_GR |
dc.title | Ελένης Μεταμορφώσεις | el_GR |
dc.type | Μεταπτυχιακή Διατριβή | el_GR |
dc.description.translatedabstract | The purpose of this postgraduate dissertation is to study and highlight the way in which Heleni's myths are hired and transformed by artists such as Homer, Euripides, Goethe and Ritsos, as well as the recording of the different symbolisms they recognize in her face. Based on the theory of receptions as well as the scientific review of sex, it is sought to observe the transformations of Helen's female face. The research carried out revealed the controversy of her face. In Homer’ s books Helen moves between Gods and people. It has a unique and destructive property, Beauty. She is irresponsible of her deeds as a god of the will of the gods but also responsible for her personal choices. She is Helen of Sparta but also of Troy. Euripides, influenced by the philosophical perceptions of his time, exploits the contradictory presence of Helen to deepen the search for the differences between Being and Appearance. Trying to present his own existential quests but also those that characterized his era, Goethe forms the symbol of the eternal Woman. By-incriminating Helen and restoring her to the Christian world. Finally, Ritsos records the swan song of a woman who lives when she is no longer a myth, nor the glamor of the Idea of the Eternal Feminine. She is the woman who at the end of her life realizes that she lived through the diachronic visual narrative of the creators of Art. | el_GR |
dc.format.type | pdf | el_GR |