Η ιδεολογική χρήση του αρχαίου ελληνικού δράματος από την ελληνοκυπριακή κοινότητα κατά τον 21ο αιώνα μέσα από την ανάλυση τεσσάρων θεατρικών παραγωγών

Βασικό ζήτημα που πραγματεύεται η παρούσα διατριβή είναι το πώς οι Ελληνοκύπριοι καλλιτέχνες του 21ου αιώνα αντιλαμβάνονται το αρχαίο δράμα και πώς καταπιάνονται με αυτό. Ουσιαστικός μου στόχος είναι η ανεύρεση και η μελέτη του ιδεολογικού υπόβαθρου που υπάρχει πίσω από τις παραγωγές αρχαίου ελληνικού δράματος στην Κύπρο κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Για να το πετύχω αυτό επέλεξα να μελετήσω τέσσερις παραγωγές αρχαίου ελληνικού δράματος που ανέβηκαν στην Κύπρο κατά την τελευταία εικοσαετία. Οι παραγωγές αυτές είναι:
η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Χρίστου Ζάνου του 2004, η Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Μαγδαλένας Ζήρα του 2017, ο Φιλοκτήτης του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Μηνά Τίγκιλη του 2014 και το Ήμουν η Λυσιστράτη του Αντώνη Γεωργίου σε σκηνοθεσία Λούκας Βαλέβσκι του 2016.

Κοινό σημείο των τεσσάρων αυτών παραγωγών αποτελεί το γεγονός ότι όλες τους χρησιμοποιούν το αρχαίο κείμενο για να τοποθετηθούν κριτικά απέναντι σε σύγχρονα ζητήματα. Οι παραγωγές της Λυσιστράτης και του Ιφιγένεια εν Αυλίδι στέκονται κριτικά και επιδιώκουν να αποδομήσουν το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα της ελληνοκυπριακής κοινότητας όσον αφορά το κυπριακό πρόβλημα. Η παραγωγή του Φιλοκτήτη από την άλλη γίνεται αφορμή για προβληματισμό απέναντι στην ιστορική περίοδο του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, ενώ το Ήμουν η Λυσιστράτη, έχοντας ως βάση του την αριστοφανική Λυσιστράτη, στέκεται κριτικά απέναντι σε ζητήματα που αφορούν τον πόλεμο, τις έμφυλες ταυτότητες, την κοινωνική ευθύνη κ.ά.