Η νομική διάσταση στη διαλειτουργικότητα των ηλεκτρονικών υπηρεσιών υγείας: Μελέτη σε εθνικο και Ευρωπαϊκό επίπεδο με έμφαση στις διασυνοριακές ηλεκτρονικές υπηρεσίες υγείας
Abstract
Στην παρούσα εργασία ερευνήθηκε το ζήτημα της νομικής διαλειτουργικότητας, η οποία αποτελεί προαπαιτούμενο για την παροχή υγειονομικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου ποιότητας σε διασυνοριακό επίπεδο. Κίνητρο αποτέλεσε το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση και οι συνεχείς μετακινήσεις του πληθυσμού τόσο των ασθενών όσο και των επαγγελματιών υγείας καθιστούν αναγκαία την αποτελεσματική συνεργασία των πολιτικών και νομοθετικών εργαλείων των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η επισκόπηση της νομοθεσίας και των πολιτικών πρωτοβουλιών της ΕΕ καταδεικνύει την σημαίνουσα βαρύτητα που έχει προσδώσει διαχρονικά η Ένωση στη νομική διαλειτουργικότητα, η οποία επικουρείται από τις σχετικές αποφάσεις του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ιδιαίτερα σε θέματα προστασίας, πρόσβασης και επεξεργασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, ιατρικού απορρήτου και επιστροφής δαπανών.
Στο πλαίσιο της παρούσας μελέτης έγινε επιλογή τεσσάρων χωρών της ΕΕ, οι οποίες εκπροσωπούν διαφορετικά «προνοιακά καθεστώτα» σύμφωνα με την τυπολογία του Esping – Andersen, έχουν διαφορετικές πολιτικές καταβολές, διαφορετικά οικονομικά δεδομένα και εκπροσωπούν διαφορετικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης και ερευνήθηκε η προστασία που παρέχει ο εκάστοτε εθνικός νόμος περί προσωπικών δεδομένων και η σχέση αλληλεπίδρασης και επιρροής μεταξύ εθνικής και κοινοτικής νομοθεσίας.
Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ύπαρξη ενός υπερεθνικού οργανισμού, όπως της ΕΕ δρα καταλυτικά στην εθνική νομοθεσία των κρατών μελών και μπορεί να λειτουργήσει ως εγγύηση της νομικής διαλειτουργικότητας. Η συνύπαρξη εθνικού και κοινοτικού δικαίου, τόσο μέσα από την αυτούσια νομοπαραγωγική διαδικασία, όσο και από την ερμηνεία των εθνικών και κοινοτικών δικαστών μπορεί να δημιουργήσει το πλαίσιο για την επίτευξη της διαλειτουργικότητας, ενώ η παράλληλη ανάπτυξη νέων μοντέλων πολιτικής διακυβέρνησης μέσω της διάχυσης της πολιτικής εξουσίας σε πολλαπλά κέντρα και επίπεδα, υπό έναν ενοποιημένο κανονιστικό και εξουσιαστικό ιστό, μπορεί να καταστήσει εφικτή τη διάπλαση μιας ευρωπαϊκής, δημόσιας, πολιτικής σφαίρας, ικανής να ξεπερνά νομικά εμπόδια.