Σκηνοθεσία και Σημειωτική: Η σημειολογία της δυστοπίας στη θεατρική διασκευή του έργου "Εμείς" του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν, όπως αποδόθηκε απο την ομάδα "Σημείο Μηδέν" σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου

Abstract

Η μελέτη των πεδίων που ανιχνεύει η σημειωτική στο θέατρο, η «ανάγνωση» της παράστασης από τον σκηνοθέτη ως «μοναχικού θεατή» και η παρεπόμενη δυνατότητά του να εστιάζει ή να περιθωριοποιεί σε συστήματα που επηρεάζουν το ύφος, το περιεχόμενο και τα νοήματα της παράστασης, αποτέλεσαν το έναυσμα για την εκπόνηση της παρούσας διατριβής. Ως εκ τούτου, μελετήθηκε η ανάδειξη της «ανοιχτής» ανάγνωσης του μεταμοντέρνου θεάτρου, μέσα από ένα έργο, το οποίο τοποθετημένο σε μελλοντικό χρόνο, φέρει στο σώμα του ηθοποιού την απο-ανθρωποποίηση του εαυτού, που ενώ μηχανοποιείται δραματικά, σκηνικά αποτινάσσει τη γραμμικότητα της ρεαλιστικής υπόκρισης.

Το έργο που μελετήθηκε είναι η θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος Εμείς του Γεβγκιένι Ζαμιάτιν, από τον σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπο και την Ομάδα του «Σημείο Μηδέν». Αναλύθηκε η λειτουργία της σκηνοθεσίας ως διαλεκτικής σχέσης κειμένου-παράστασης, η σκηνική έκφραση της έννοιας της «δυστοπίας», σύμφωνα με το μετακείμενο που δημιουργήθηκε από τον σκηνοθέτη και την ομάδα του και οι τρόποι με τους οποίους παρουσιάστηκε το φουτουριστικό αυτό έργο με βάση το αισθητικό ύφος του κονστρουκτιβισμού.