Η έννοια της παρακίνησης στο δημόσιο τομέα

Abstract

Η παρούσα διατριβή διερευνά όψεις της παρακίνησης του προσωπικού στο Δημόσιο Τομέα της Κύπρου. Ειδικότερα, η εργασία εστιάζει στα κίνητρα που παρακινούν το Διοικητικό Προσωπικό όλων των ιεραρχικών βαθμίδων στην κυπριακή δημόσια υπηρεσία και τη σχετική βαρύτητα των κινήτρων αυτών. Επιπρόσθετα, εντοπίζει παράγοντες στο εργασιακό περιβάλλον που επηρεάζουν -είτε θετικά είτε αρνητικά- την παρακίνηση και τις επιπτώσεις που αυτοί επιφέρουν στην αποδοτικότητα των Δημόσιων Οργανισμών.

Η διατριβή παραθέτει το θεωρητικό υπόβαθρο των υπό εξέταση ζητημάτων. Η ανασκόπηση της σχετικής βιβλιογραφίας αφορά γενικά την έννοια της παρακίνησης και τις θεωρίες κινήτρων που έχουν διαχρονικά αναπτυχθεί, αλλά και ειδικότερα την έννοια της παρακίνησης στο Δημόσιο Τομέα, καθώς και παρεμφερείς έννοιες, όπως η εργασιακή ικανοποίηση και ο ρόλος του εργασιακού περιβάλλοντος στη διαμόρφωση αμφοτέρων.

Περαιτέρω, παρουσιάζεται το μεθοδολογικό πλαίσιο και η υλοποίηση πρωτογενούς, ποσοτικής έρευνας που διενεργήθηκε για να απαντηθούν τα πιο πάνω ερωτήματα. Ως ερευνητικό εργαλείο χρησιμοποιήθηκε δομημένο ερωτηματολόγιο που δημιουργήθηκε για τους σκοπούς της παρούσας έρευνας, ενώ δείγμα αποτέλεσε Διοικητικό Προσωπικό από όλα τα Υπουργεία, Τμήματα και Υπηρεσίες του Δημόσιου Τομέα της Κύπρου. Η στατιστική ανάλυση και η ερμηνεία των αποτελεσμάτων οδηγoύν σε συμπεράσματα που συμφωνούν με τις διεθνείς ερευνητικές προσεγγίσεις, υπήρξαν όμως και απροσδόκητα ευρήματα, σε αντίθεση με αυτές.

Το σημαντικότερο συμπέρασμα της διατριβής είναι ότι είναι οι ίδιοι οι Δημόσιοι Οργανισμοί που με το πέρασμα του χρόνου απογοητεύουν και αποθαρρύνουν το προσωπικό τους, στο βαθμό που διατηρούν συγκεκριμένη κουλτούρα και πρακτικές διοίκησης. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι οι πλέον ευσυνείδητοι λειτουργοί, οι οποίοι παρακινούνται περισσότερο από ενδογενείς δυνάμεις ή από υπηρεσιακά κίνητρα, είναι αυτοί που αποκαρδιώνονται περισσότερο από τους περιβαλλοντικούς παράγοντες που υπονομεύουν τα κίνητρα απόδοσης.

Η σημασία της παρούσας διατριβής έγκειται στο ότι συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό των στόχων της διοίκησης των ανθρώπινων πόρων στον κυπριακό Δημόσιο Τομέα.