Η πρόσληψη του μύθου του Φιλοκτήτη από τον Σοφοκλή και τον Γιάννη Ρίτσο.

Εγκαταλελειμμένος σε ένα νησί, στη Λήμνο, μόνος, με μια αθεράπευτη πληγή να τον βασανίζει, με μόνη του παρηγοριά τα τόξα του Ηρακλή, ο βασιλιάς της Μαλίδας Φιλοκτήτης θρηνεί την κακή του μοίρα, εύχεται να μην ζούσε. Όμως οι βουλές των Θεών άλλα ορίζουν. Ένας χρησμός από τον Έλενο οδηγεί τα ελληνικά πλοία στην Λήμνο, με αρχηγό τον Οδυσσέα. Σκοπός τους να πάρουν τα όπλα, ή και τον Φιλοκτήτη και να επιστρέψουν στην Τροία, όπου αυτός θα νικήσει τον Πάρη και οι Έλληνες θα την εκπορθήσουν. Ο μύθος του Φιλοκτήτη (ο οποίος συναντάται στην επική παράδοση) ενέπνευσε διάφορους δημιουργούς, από την αρχαιότητα μέχρι και τη νεότερη Ελλάδα. Στην εργασία αυτή επιχειρείται να παρουσιαστεί ο τρόπος που προσέλαβαν τον μύθο οι τρεις τραγικοί ποιητές, με ιδιαίτερη έμφαση το Σοφοκλή. Ακόμα, εξετάζεται το πώς ο διακεκριμένος νεοέλληνας ποιητής Γιάννης Ρίτσος χρησιμοποίησε τον αρχαίο μύθο για να γράψει τα ομώνυμό του ποίημα και να εκφράσει τους δικούς του προβληματισμούς, πάντοτε μέσα στα πλαίσια της Θεωρίας της Πρόσληψης.