Η δομή του χρόνου στην αρχαία ελληνική τραγωδία: Ένα παράδειγμα, Οι Πέρσες του Αισχύλου

Αντικείμενο της παρούσας μεταπτυχιακής διατριβής είναι η τραγωδία του Αισχύλου Πέρσες, η οποία προσεγγίζεται από την οπτική της θεωρίας της Αφηγηματολογίας. Συγκεκριμένα, με αφετηρία την αφηγηματική τυπολογία του Genette και ειδικά την κατηγορία του χρόνου, διερευνώνται οι χρονικές σχέσεις και η συνακόλουθη δομή του έργου. Ως εκ τούτου, επιχειρείται να αναδειχθεί η δραματική αποτελεσματικότητα των αναχρονιών και των εναλλαγών του αφηγηματικού ρυθμού, όπως, επίσης, και η συμβολή τους στη θεματική ολοκλήρωση του έργου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Αισχύλος από την αρχή του δράματος αφήνει να διαφανεί ένα απαισιόδοξο προαίσθημα για τη διπλή τραγωδία, και της Περσίας και του Ξέρξη, που ήδη έχει συντελεστεί. Αυτό το προαίσθημα θα επιβεβαιωθεί από τον Αγγελιαφόρο, τον Δαρείο και τον ίδιο τον Ξέρξη. Επομένως, μελετάται και αποδεικνύεται η συμβολή των χρονικών σχέσεων στον έλεγχο της ροής των πληροφοριών, η οποία ποικίλλει, ώστε να συντηρεί μεν το ενδιαφέρον των θεατών και να τους κατευθύνει προς την κατάληξη του δράματος, ενώ αφετέρου αναδεικνύει την τραγικότητα των δραματικών προσώπων.