Η οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις στο σύστημα υγείας: Η περίπτωση της Ελλάδας

Abstract

Η παγκόσμια οικονομική κρίση της περιόδου 2007-2008, επηρέασε σημαντικά την ελληνική οικονομία δημιουργώντας πρόσθετες αδυναμίες και νέα προβλήματα στην ελληνική οικονομία. Στα μέσα του 2010 μετά την επικύρωση του δημοσιονομικού ελλείμματος της Ελλάδας το οποίο ανήλθε το 2009 σε επίπεδα ανώτερα από αυτά που καθιστούσαν το δημόσιο χρέος βιώσιμο, η Ελλάδα τέθηκε υπό επίβλεψη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ΜΕ ΣΤΌΧΟ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΉ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΏΝ πολιτικών για τον εξ ορθολογισμό των δημοσίων δαπανών και κατ’ επέκταση τον έλεγχο του δημοσίου χρήματος. Κύρια χαρακτηριστικά της συμφωνίας είναι αυστηρή εισοδηματική πολιτική, η αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων, η θέσπιση μέτρων για την ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, η περικοπή δαπανών και η συγχώνευση ή η κατάργηση των φορέων του δημόσιου τομέα που δεν είναι παραγωγικοί. Στις μεταρρυθμιστικές αλλαγές συμπεριλήφθηκε και ο τομέας της υγείας αφού αφ’ ενός θεωρείται ένας από τους κυριότερους παράγοντες δημιουργίας οικονομικών ελλειμάτων και αφετέρου δέχεται σημαντικές επιπτώσεις από την οικονομική κρίση εξαιτίας του φαύλου κύκλου που δημιουργείται από την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των εισοδημάτων και την αδυναμία του πληθυσμού να καλύψει τα έξοδα που απαιτούνται για τη λήψη υπηρεσιών υγείας. Η πρόσφατη οικονομική κρίση ανέδειξε τις ανεπάρκειες του συστήματος υγείας οι οποίες εντείνονται από την αυξημένη πίεση των πολιτών για περισσότερες και ποιοτικότερες υπηρεσίες υγείας. Έτσι όπως λειτουργεί σήμερα όμως, δεν μπορεί να ανταποκριθεί ικανοποιητικά στην πίεση. Πάσχει από έντονη υποχρηματοδότηση η οποία υποσκάπτει την ποιότητα των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών, ιδιαίτερα στην πρωτοβάθμια φροντίδα. Επιπροσθέτως, η διαχείριση των δημόσιων πόρων εμφανίζει σοβαρές ανεπάρκειες, όπως άλλωστε φαίνεται από τις υψηλές άτυπες πληρωμές. Συνεπώς, χρειάζεται η προώθηση μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεων προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι προαναφερθείσες ανεπάρκειες και να βελτιωθεί η ποιότητα του δημόσιου συστήματος. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα μπορούσαν να περιστραφούν γύρω από τέσσερεις βασικούς άξονες: Την αναθεώρηση της δομής και της διακυβέρνησης του συστήματος, τη βελτίωση της ποιότητας των δημοσίων υπηρεσιών πρωτοβάθμιας φροντίδας, τον εκσυγχρονισμό της διοίκησης των νοσοκομείων και τον έλεγχο των φαρμακευτικών δαπανών.