Ανάλυση και σύγκριση των ευριπίδειων χαρακτήρων της Μήδειας και της Εκάβης (στα ομώνυμα δράματα) ως προς τη γυναικεία τους ταυτότητα και ειδικότερα το ζήτημα της μητρότητας

Abstract

Στην παρούσα διατριβή θα γίνει ανάλυση και σύγκριση των ευριπίδειων χαρακτήρων της Μήδειας και της Εκάβης ( στα ομώνυμα δράματα ) ως προς τη γυναικεία τους ταυτότητα και ειδικότερα το ζήτημα της μητρότητας. Σκοπός της διατριβής είναι να ξεσκεπάσει τα προσωπεία των βάρβαρων αυτών γυναικών και να αποκωδικοποιήσει την πλαστή περσόνα που χρησιμοποιούν για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Η μητρότητα επαναπροσδιορίζει τον ορισμό της εσωτερικής και εξωτερικής ελευθερίας η οποία με την σειρά της παίρνει διαφορετικές μορφές στους ψυχισμούς των γυναικών της αρχαίας και σημερινής εποχής. Αναθεωρώντας τις διαφορετικές θεωρίες επεξήγησης της παιδοκτονίας, αποδεικνύω ότι η Σιμόν ντε Μποβουάρ διείσδυσε βαθύτερα στην προσωπικότητα της ερωτευμένης γυναίκας, η οποία ως εγκλωβισμένο θηλυκό γίνεται πιο επαναστατική κι επιθετική. Επιπροσθέτως, οι Mackay και Allan επεξεργάζονται με διεισδυτικό τρόπο την ψυχολογία του παιδοκτόνου, προσθέτοντας ένα ακόμα λιθαράκι στη φιλοσοφία της γαλλίδας φεμινίστριας. Έτσι, η μελέτη αποτελεί ένα συγκερασμό ψυχαναλυτικής-ψυχολογικής προσέγγισης και φιλολογικής ανάλυσης. Ως τελικό συμπέρασμα, ανακαλύπτουμε πως οι τραγωδίες δεν αποδεικνύουν μονάχα την κοινωνική αδικία που υφίστανται οι γυναίκες καθημερινώς από το αρσενικό, αλλά κάτι βαθύτερο: η μητρότητα, ως βιολογική διαδικασία, δεν μπορεί να αποφευχθεί, έτσι η γυναίκα είναι καταδικασμένη να την υποστεί. Κάποιες γυναίκες λοιπόν, βλέπουν μέσα στα παιδιά τους την αδυναμία του θηλυκού , ενώ κάποιες άλλες προστατεύουν την ιδέα της μητρότητας ωσάν να είναι η μοναδική τους ελπίδα για εσωτερική ελευθερία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως οι δύο γυναίκες είναι μητέρες: τόσο όμοιες αλλά και τόσο εκ διαμέτρου αντίθετες. Έτσι, αναλύοντας ένα συνδυασμό διαφορετικών θεωριών της κλασσικής φιλολογίας και της ψυχολογίας, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα: Η Εκάβη εκδικείται την παραβιαζόμενη μητρότητά της ενώ η Μήδεια δεν διστάζει να σκοτώσει τα ίδιά της τα παιδιά για να εκδικηθεί τον προδότη του έρωτά της. Η μητρότητα λοιπόν, ως κορωνίδα των δύο έργων, προκαλεί την ακραία αντίδραση στις τραγωδίες, αποτελώντας κατ’ αρχάς και εν τέλει, το βασικό κίνητρο για εκδίκηση.