Η λογοτεχνική ανάπλαση της γυναικείας αγιότητας στο μέσο Βυζάντιο

Κατά τους αιώνες που συγκροτούν τη μέση βυζαντινή περίοδο (8ος-12ος) πολλά είναι τα αγιολογικά κείμενα που αφιερώθηκαν σε γυναίκες αγίες. Τα κείμενα αυτά αναδεικνύουν διαφορετικές εκφάνσεις της γυναικείας αγιότητας προβάλλοντας πρότυπα όπως της γυναίκας που γίνεται μάρτυρας της πίστης, εκείνης που εγκαταλείπει την οικογένεια για να καταφύγει σε μοναστήρι, ή ακόμα εκείνης που «μαρτυρεί» μέσα στον έγγαμο βίο ως θύμα της συζυγικής βίας. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να μελετήσει αυτές τις διαφορετικές πτυχές και να παρουσιάσει τις σχέσεις που έχουν μεταξύ τους ώστε να αναδείξει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της γυναικείας αγιολογίας στη μέση βυζαντινή περίοδο.
Στόχος της εργασίας είναι η ανάλυση των κειμένων αυτών δίνοντας κυρίως έμφαση στα λογοτεχνικά μέσα με τα οποία οι συγγραφείς προσπαθούν να αφηγηθούν την ιστορία και τις περιπέτειες τέτοιων γυναικών αγίων.
Στο πρώτο μέρος γίνεται αναφορά στο βίο των αγίων Θεοδώρα της Θεσσαλονίκης, της Μαρίας της Νέας, της Θεοκτίστης της Μηθυμναίας, της Θωμαίδας της Λέσβιας και της Ειρήνης Χρυσοβαλάντου και των θαυμάτων αυτών ενώ στο δεύτερο μέρος αναλύουμε τη λογοτεχνικότητα κάθε βιογραφίας.